Szczegóły materiału - Szkoła Filmowa w Łodzi

Absolutorium

Informacje ogólne:

Identyfikator: ABSOLUTORIUM
Typ materiału: Etiuda dokumentalna
Rok produkcji: 1971
Długość materiału: 00:19:46
Nośnik wyjściowy: taśma 35mm
Kolor: czarno-biały
Dźwięk: udźwiękowiony
Uwagi

Prawa autorskie:

Właściciele:: PWSFTviT

Profil na Filmpolski.pl:

Opisy:

Rejestracja spotkania kolegów i koleżanek reżysera ze szkoły średniej, którzy mają okazję zobaczyć się ze sobą po raz pierwszy od matury. Pokazywani w bliskich planach i zbliżeniach trzydziestolatkowie początkowo wspominają ze śmiechem czasy liceum. Wraz z upływem czasu podejmują jednak coraz częściej poważne tematy życiowych rozczarowań czy krytyki własnych postaw życiowych.

Twórcy:

Sekwencje:

CZOŁÓWKA Czarne tło, biały napis, w tle słychać rozmowy podczas wznoszenia toastu: 1. ABSOLUTORIUM

SEKWENCJA 1 Spotkanie towarzyskie. Reżyser Marcel Łoziński całuje na powitanie koleżankę Ewę, która właśnie zjawiła się w progu. Kobieta wręcza mu kwiaty oraz zapakowany prezent powitalny, po czym gratuluje innemu koledze narodzin syna. Zaczynają się z nią witać pozostali. Słychać gwar rozmów. Reżyser rozpakowuje prezent, który okazuje się szklanym pucharem. Kobieta nazywana Ewą wchodzi do pokoju, gdzie wita siedzących już przy stole.

SEKWENCJA 2 Zgromadzeni przy stole koledzy i koleżanki oglądają wspólnie zdjęcia z matury; komentują je ze śmiechem, starając się zidentyfikować bohaterów kolejnych fotografii.

SEKWENCJA 3 Grupa wypomina koledze dawną miłość, której ten się nie wypiera. Jeden z kolegów pyta, czy pamiętają dyskusję, gdzie Zbyszek był przeciwnikiem politycznym – co założyć na miejsce ZMP: Związek Młodzieży Komunistycznej czy Związek Młodzieży Socjalistycznej, który miał być normalną organizacją endecką. Wspominają koniunkturalny sposób zachowania kolegi Łukasiewicza, który choć należał do ZMP, to jednak unikał noszenia krawata i ściągał od znajomych zadania domowe.

SEKWENCJA 4 Jeden z obecnych pyta, kto z obecnych nie lubi Maćka. Zebrani śmieją się, a koleżanka pyta, czy to w ogóle możliwe. Maciek żartuje, że bycie lubianym przez wszystkim to nie komplement. Mężczyzna, który rozpoczął temat mówi, że w ciągu ostatnich dwunastu lat jego stosunek do Maćka pogorszył się – w tej chwili nie zasługuje on na tyle uczucia, ile dla niego ma. Pada pytanie o nieobecnego kolegę – Felka; ktoś odpowiada, że pisze on właśnie nowy dramat. Jedna z kobiet mówi, że kiedy spotka się go w cztery oczy, jest miły i bardzo zadowolony z każdego spotkania. Marcel Łoziński potwierdza, że to prawda, zauważa jednak, że nie chciał się spotkać z nimi wszystkimi. Inny mężczyzna - Włodek uważa, że nieobecny bał się pewnego typu kompromitacji. On sam natomiast nie spekulował, co będzie się działo na spotkaniu, gdy do niego zadzwoniono. Wzruszył się, że spotka się z ludźmi, z którymi nie widział się od dekady – nic innego go nie interesowało. Kolega pyta Włodka, czy ma satysfakcję z odwalenia dobrej roboty zawodowej (Włodek jest aktorem). Jedni są zainteresowani jego własną oceną, inni – odbiorem osiągnięć Włodka przez świat zewnętrzny. Włodek mówi, że opinia mas jest istotna, aczkolwiek jego osobiście nie interesuje. Uściśla, że jego rozczarowanie nie dotyczy okoliczności, ale jego samego. Kolega dziwi się, zauważając, że jest przecież aktorem, tak jak chciał. Mężczyzna tłumaczy, że wyobrażał to sobie inaczej – że te sprawy, którego go interesują, przez które chciałby się wypowiedzieć, znajdą konkretniejszy obraz, przedmiot. Kolega pyta, czy chodzi o to, że nie jest tak dobrym aktorem, jakim wyobrażał sobie, że będzie w wieku trzydziestu lat. Włodek odpowiada, że nigdy nie wierzył w pełni w swoje możliwości, zawsze miał jednak nadzieję, że coś się otworzy. Znajomi dociekają, czy chodzi o role, jakie gra. Włodek mówi, że chodzi o poczucie własnej wartości – zawsze wydawało mu się, że będzie umiał powiedzieć coś więcej, że umie lepiej patrzeć i lepiej pokazywać, co okazało się nieprawdą. Dodaje że miał za mało uporu, ambicji, nie stał się indywidualnością. Gdy zapada cisza, ktoś podaje mu kieliszek wódki.

SEKWENCJA 5 Rozmowa dotyczy ambicji i ewentualnych sukcesów kolegów i koleżanek z klasy. Przekomarzają się komu udało się lepiej w swojej branży. Dyskutują na temat zasadności robienia doktoratu. Jurek podsumowuje toczące się rozmowy, mówiąc, że jedno jest pewne – artyści wyszli na wyborze drogi życiowej najlepiej, choćby dlatego, że stanowią główny temat wszystkich dyskusji. Mimo ich subiektywnych ocen swojej własnej roli czy wręcz niezadowolenia – to właśnie oni są tymi, o których się mówi. Porównują własne definicje kariery i swoje podejście do niej. Punkt wspólny jest jeden – chcieliby, aby ich praca dawała im wewnętrzne zadowolenie.

SEKWENCJA 6 Do mieszkania przybywa Mariola, którą koleżanki i koledzy witają z entuzjazmem i Felek Falk. Mieszają się strzępki różnych konwersacji. Dwóch kolegów rozmawia o tym, że w młodości nie było pomiędzy nimi drastycznych konfliktów; nie odcinali się od tego, co myśli drugi. Choć istniały wówczas czynniki typu światopoglądowego, które mogły bardzo odcinać ich dwóch od klasy, nie stało się tak. Zbliżenie na Felka i Mariolę zajętych jedzeniem.

SEKWENCJA 7 Na zbliżeniu Falka męski głos z offu mówi, że byłoby dla niego rzeczą szalenie cenną, jeśli umiałby nawiązać kontakt z ludźmi, z którymi kiedyś żył w jednej klasie, ponieważ jego wspomnienia z lat szkolnych są dla niego wartościowe. Niektórzy z obecnych piją wódkę. Koledzy spierają się o to, czy obserwujące i powściągliwe w swej naturze zachowanie Falka wynika z jego nieśmiałości, czy z poczucia wyższości, na co Falk odpowiada, że z pewnością nie z poczucia wyższości. Pada apel do gospodarza o zaparzenie herbaty i kawy. Maciuś i Jurek zastanawiają się nad tym, dlaczego nie potrafią złapać prawdziwego kontaktu. Ewa z Tamarą rozmawiają o tym, dlaczego Ewa nie skończyła studiów. Maciuś i Jurek dyskutują o dążeniu do stabilizacji, Maciuś atakuje Jurka, zarzucając mu niewybaczalne kompromisy i rezygnację z jakichkolwiek ambicji. Koleżanki i koledzy uspokajają się refleksją, że mają przecież dopiero trzydzieści lat. Ktoś rzuca, że jak się spotkają za dziesięć lat, będą mieli dopiero po czterdzieści. Ewa żartuje, że może lepiej, aby się już więcej nie spotykali.

TYŁÓWKI Czarna plansza, białe napisy, w tle odgłosy rozmów: realizacja Marcel Łoziński współpraca Paweł Kędzierski zdjęcia Janek Mogilnicki dźwięk Małgorzata Jaworska kier. produkcji Mieczysław Mękarski konsultacja Stanisław Niedbalski Jerzy Diatłowicki opieka pedagogiczna Kazimierz Karabasz Adolf Forbert współpraca produkcyjna WFD TVP CODKK WF „Czołówka” produkcja PWSFTviT 1971

Słowa kluczowe:

ABSOLUTORIUM
FALK, FELIKS (1941 - )
ŁOZIŃSKI, MARCEL(1940- )
MATURA
PRZYJAŹŃ
SPOTKANIE
SZKOŁA