Szczegóły materiału - Szkoła Filmowa w Łodzi

Będzie pomnik

Informacje ogólne:

Identyfikator: Bedzie_pomnik
Typ materiału: Etiuda dokumentalna
Rok produkcji: 1975
Długość materiału: 00:08:52
Nośnik wyjściowy: taśma 35mm
Kolor: czarno-biały
Dźwięk: udźwiękowiony
Uwagi

Prawa autorskie:

Właściciele:: PWSFTviT

Profil na Filmpolski.pl:

Opisy:

W filmie zestawiono ujęcia przedstawiające kobiety sprzątające salę po zakończonym posiedzeniu komitetu zajmującego się projektem budowy pomnika kobiety łódzkiej z nagraniem dyskusji jego członków. Podczas gdy na ekranie widzimy prawdziwe spracowane łodzianki, członkowie komitetu forsują swą oderwaną od rzeczywistości wizję idealnej łódzkiej kobiety.

Twórcy:

Sekwencje:

SEKWENCJA 1 Na schodkach ustawia się orkiestra dęta z instrumentami; muzycy przygotowują się do rozpoczęcia gry. Kiedy zaczynają grać, ujęcie zastyga w stopklatce, a ich muzyka słyszana jest z offu. CZOŁÓWKA Czarne plansze, białe napisy (1. - ułożone w taki sposób, aby przypominały pomnik): 1. BĘ DZIE POMNIK 2. opieka pedagogiczna A. BRZOZOWSKI, M. JAHODA 3. kier. prod. T. ORZECHOWSKA, montaż H. GRONKOWA, dźwięk J. SILCZAK 4. zdjęcia JÓZEF CYRUS 5. reżyseria LESZEK BARON Muzyka: gra zakładowej orkiestry dętej z pierwszej sekwencji.

SEKWENCJA 2 Ujęcia ukazujące ogród oraz sprzęty ogrodowe: taczkę, konewkę i miotłę z gałęzi. Zbliżenia na kury w kurniku oraz kobiece dłonie nalewające wodę do wiadra z ulicznego hydrantu. W oknie pojawia się starszy mężczyzna z packą na muchy. Kobieta ubrana w fartuch obserwuje go przez chwilę, po czym wchodzi z wiadrem do domu. W kuchni, już przebrana, pali w piecu i nastawia czajnik. Przy stole przygotowuje kanapki – smaruje chleb masłem, kroi pomidory. Przy lustrze czesze się.

SEKWENCJA 3 Furtkę zamyka za sobą inna starsza kobieta, blondynka, i wychodzi z siatką i torebką na ulicę. Na rogu spotyka się z kobietą z poprzedniej sekwencji i dalej idą razem, rozmawiając. Tramwajem dojeżdżają do centrum miasta do pracy.

SEKWENCJA 4 Seria ujęć ukazujących jedną z sal Prezydium Rady Narodowej Miasta Łodzi po skończonych obradach. Stoły zastawione są pustymi butelkami po napojach, kapslami, brudnymi szklankami i łyżeczkami, pełnymi popielniczkami. Zbliżenie na kartki leżące na stole; na jednej z nich widnieje napis „Prezydium Rady Narodowej Miasta Łodzi” oraz „Skład Komitetu Obywatelskiego Budowy Pomnika Kobie(reszta napisu poza kadrem)”; poniżej wymienione są imiona i nazwiska członków komitetu. Kobiety przebierają się w stroje robocze – są sprzątaczkami w Radzie Narodowej Miasta Łodzi..

SEKWENCJA 5 Seria ujęć ukazujących sprzątaczki przy pracy: wnoszą odkurzacz, przestawiają krzesła, zbierają brudne naczynia, wkładają butelki do koszyka, opróżniają popielniczki. Dyskusja z offu (głosy męskie i kobiece): Kobieta zgadza się z tym, że nie może to być pomnik włókniarki, kombatantki, ani matki; ma to być pomnik kobiety łódzkiej, która dawała dowody ogromnego zaangażowania, włożyła dużo pracy w to wszystko, co zmieniło się w mieście. Mężczyzna mówi, że jeśli ukuwamy jakiś symbol – czym symbolicznie kobieta jest w Łodzi, to chyba będzie to jednak włókniarka, która wyraża istotę tutejszej kobiety. Inna kobieta mówi, że trochę się z tym zgadza, dlatego, że wydaje jej się, że pomnik kobiety łódzkiej musi wyrażać o niej prawdę, a także łączyć się w pewnym sensie ze specyfiką miasta. Kobiety łódzkie nadają charakter miastu – szczególnie przemysł lekki, głównie włókienniczy – dlatego myśli, że włókniarka powinna być ładna. Dodaje, że kobiety łódzki są znane z urody w całej Polsce; powinna ona być młoda, kobieta w pełnym tego słowa znaczeniu, zaangażowana w pracę zawodową. Przerywa jej mężczyzna, który ma wątpliwości co do tego, czy kobieta może być jednocześnie ładną, młodą, spracowaną kombatantką. Kobieta broni pomysłu, twierdząc, że wszystko to można zawrzeć w dumnym wyrazie jej oczu, pełnym zrozumieniu swego znaczenia dla społeczności i miasta, swej powagi, a jednocześnie w cieple jej spojrzenia, natomiast w geście rąk można wyrazić jej zawód, pracę, np. w geście podawania jakiejś tkaniny, społeczeństwu można wyrazić twór jej działania i pracy.

SEKWENCJA 6 Seria ujęć ukazujących orkiestrę z pierwszej sekwencji podczas gry.

SEKWENCJA 7 Sprzątaczki robią sobie przerwę. Jedna siedzi przy stole i zamyślona patrzy przed siebie, druga stoi i je. Po chwili wracają do pracy; jedna uruchamia odkurzacz i zaczyna odkurzać podłogę, druga zmiata okruchy ze stołu na szufelkę. Gdy kończą, wychodzą z sali. Dyskusja z offu (głosy męskie i kobiece): Kobieta mówi, że zupełnie nie wyobraża pomnika kobiety łódzkiej, który będzie przedstawiał po prostu sylwetkę kobietę. Mężczyzna sugeruje, że należy dążyć do odszukanie jakiegoś symbolu, kwintesencji kobiecości. Inna kobieta mówi, że już sam pomnik jest symbolem, po co więc z jednego symbolu robić kolejny. Dodaje, że chodzi o to, aby był to pomnik kobiety łódzkiej. Pierwsza z kobiet mówi, że nie wyobraża sobie, żeby była to jakaś postać, ale widzi to jako jakiś symbol. Nie zgadza się z tym stanowiskiem kolejny głos kobiecy, który przekonuje, że powinna to być jednak postać kobieca, żeby pomnik był zrozumiały dla wszystkich kobiet – czytelny i jasny. Dodaje, że potrzebny jest również odpowiedni napis na pomniku. Ktoś uważa, że jeśli trzeba wyjaśniać pomnik słowem pisanym, to znaczy, że sam pomnik jest nieczytelny. Mężczyzna mówi, że myśli o specyfice łódzkiej – czy można odszukać i wydobyć środowiskowo kobiecość. Kobieta potwierdza, że to będzie najtrudniejsze. Kobieta łódzka to jednocześnie: pracująca włókniarka ale i matka, żona.

SEKWENCJA 8 Seria ujęć ukazujących grę z orkiestry z poprzednich sekwencji podczas gry. W kolejnym ujęciu kobiety, już przebrane, wracają razem do domu. Ujęcie zastyga w stopklatce. W tle słychać rozmowę członków orkiestry. Stopklatka ożywa, kobiety idą dalej.

TYŁÓWKI Czarna plansza, biały napis: 1. PWSFTv iT 1975

Słowa kluczowe:

KOBIETA
KOBIETY (ŁÓDŹ)
KOBIETY (PRACA)
ŁÓDŹ (POLSKA)
ORKIESTRA
POMNIKI (POLSKA)
SPRZĄTACZKA
WŁÓKNIARKI