Szczegóły materiału - Szkoła Filmowa w Łodzi

Elżbieta K.

Informacje ogólne:

Identyfikator: Elzbieta_K
Typ materiału: Etiuda dokumentalna
Rok produkcji: 1973
Długość materiału: 00:12:03
Nośnik wyjściowy: taśma 35mm
Kolor: czarno-biały
Dźwięk: udźwiękowiony
Uwagi

Prawa autorskie:

Właściciele:: PWSFTviT

Profil na Filmpolski.pl:

Opisy:

Etiuda dokumentalna, w której tytułowa bohaterka — Elżbieta — opowiada o swoim życiu. Jest matką samotnie wychowującą córkę. Pracuje jako modelka pozująca podczas zajęć z rzeźbiarstwa. Doskwiera jej samotność.

Twórcy:

Sekwencje:

Czołówka Czarna plansza. Napis: Elżbieta K.

Sekwencja 1 Pracownia ASP w Łodzi, zajęcia z rzeźby – akt kobiecy. Nauczyciel poucza studenta odnośnie znajdowania formy rzeźby. Inni przysłuchują się dyskusji. Modelka — Elżbieta — zdejmuje bluzkę. Studentka rzeźbi w glinie nożem. Naga Elżbieta pozuje leżąc, wsparta na łokciach. Ujęcia pracującej rzeźbiarki oraz modelki.

Sekwencja 2 Mała dziewczynka z długimi włosami stoi w łóżeczku w piżamie. Elżbieta nakłada sukienkę na halkę i wyciąga dziewczynkę z łóżeczka. Rozbiera ją i bierze na ręce. Monolog z offu: Elżbieta opowiada o swoim życiu w Łodzi. Pierwszy raz przyjechała da tego miasta siedem lat temu. Łódź wydawała jej się wówczas szara i ponura. Później jednak zafascynowało ją nocne życie wielkiego miasta. Poznała wówczas Huberta, a po półtora roku zaszła w ciążę.

Sekwencja 3 Pracownia rzeźby. Zbliżenie na ręce rzeźbiącego studenta. Naga modelka leży na wzorzystym płótnie. Ujęcia studentów pracujących nad swoimi rzeźbami.

Sekwencja 4 Elżbieta nalewa wody do miski. Sprawdza ręką temperaturę wody. Zbliżenie na myte ciało dziecka. Dziecko kuca w misce. Elżbieta kończy je myć i wyciąga z miski. Stawia na krześle i ubiera. Ujęcie patelni z sadzonymi jajkami stawianej na gazety. Dziecko siedzi przy stole i je kanapkę. Naprzeciwko dziecka siedzi Elżbieta. Dziecko oblizuje palce. Elżbieta maluje się i czesze przy lustrze. Następnie czesze swoją córkę. Ubiera pończochy. Ujęcie lustra, w którym widać, jak bohaterka odpowiada na pytania zadawane przez kobietę siedzącą przy biurku. Monolog z offu: Elżbieta opowiada, że dziecko było jej marzeniem. Lekarze twierdzili, że nie będzie mogła mieć dzieci, dlatego bardzo cieszyła się z ciąży. Nie przypuszczała wtedy, że ciąża będzie przyczyną jej nieszczęścia, ponieważ na wieść tym, Hubert odszedł od niej. Opowiada, że kiedy nie ma przy niej córeczki Izy, nie wie, co ze sobą zrobić. Na pytanie, co ją odgradza od innych odpowiada, że kompleksy, jej własne zdanie o sobie i szereg jej przeżyć. Na pytanie o czy marzy, odpowiada, że o ustabilizowanym życiu. Opowiada o ucieczce w utopijne marzenia. Zbliżenie na skrzyżowane nagie nogi. Naga modelka obraca się na podeście. Patrzy na swoje odbicie w lustrze. Rzeźbiarze obserwują jej ciało znad swoich stanowisk. Zbliżenie na twarz modelki. Seria ujęć rzeźbiarza przy pracy. Z offu słuchać pytania zadawane Elżbiecie. Elżbieta zgadza się, że woli marzyć niż działać, bo działanie nie zawsze jej się udaje. Na pytanie, co chciałaby zmienić w życiu, odpowiada, że siebie. Student opowiada wykładowcy o swojej rzeźbie przedstawiającej Elżbietę. Chce podporządkować całą rzeźbę jednemu detalowi – tym detalem ma być wyeksponowane biodro modelki. Pozostali studenci przysłuchują się rozmowie nauczyciela ze studentem. Studentki pracują przy swoich stanowiskach pracy. Z offu Elżbieta opowiada o studentach. Seria ujęć poszczególnych studentów. Elżbieta zastanawia się czy myślą o niej, czy wiedzą, jak ich sobie wyobraża. Modelka jest ciekawa, czy ktoś patrzy na nią jak na kobietę czy wyłącznie jako modelkę. Zbliżenia na poszczególne partie nagiego ciała kobiety.

Sekwencja 5 Przy dziecięcym łóżeczku stoi mandolina. Na krzesełku leży lalka. Na desce do krojenia nóż, kawałek bochenka i kilka kromek. Zbliżenie na twarz pozującej Elżbiety. Ujęcia studentów przy pracy. Córka modelki dotyka ciała matki. Zbliżenie ziewającej dziewczynki, która bawi się ramieniem mamy. Rzeźbiarka przy pracy. Elżbieta obserwuje ją. Rzeźbiarka palcami rzeźbi w glinie detale. Zbliżenie na twarz obserwującej Elżbiety. Monolog z offu: Elżbieta zastanawia się, jak żyją studenci. Czy ktoś na nich czeka w domu, czy są tak samotni jak ona?

Sekwencja 6 Wiadro pełne wody stoi na taborecie. Pranie suszy się na rozciągniętej wzdłuż pokoju lince. Ujęcie całej kuchni, w której suszy się pranie i stoi wiadro. Dźwięk z offu: Cicha muzyka fortepianowa.

Sekwencja 7 Ponowne zbliżenie na twarz Elżbiety. Rzeźbiarka modeluje palcami swoją rzeźbę. Elżbieta obserwuje pracę studentów. Seria ujęć studentów: młodzi mężczyźni i kobiety podczas pracy. Ktoś obraca podest z pozującą modelką. Student modeluje szpachelką twarz. Zbliżenie na twarz studenta, który przygotowuje rzeźbę Elżbiety. Elżbieta siedzi przy stole w swoim mieszkaniu. Monolog z offu: Elżbieta opowiada o czekaniu na Huberta, który nie zawsze przychodzi. Wolałaby siedzieć cały dzień w pracy, żeby nie być samą. Chciałaby, by ktoś się do niej uśmiechnął, by za ten uśmiech mogła go zaprosić do domu. Doskwiera jej samotność.

Sekwencja 8 Zbliżenie na wiadro z wodą. Pranie na sznurku rozciągniętym wzdłuż izby. Pusta pracownia rzeźbiarzy. Elżbieta siedzi pod ścianą i wpatruje się w krzesło stojące naprzeciwko niej. Pusty kącik dziecięcy — łóżeczko i zabawki. Zastawa stojąca na stole: dzbanek, talerze, kubek i szklanka. Iza bawi się na podłodze przy stole. Kamera pokazuje kolejne detale na stole: Kawę w szklance, nóż, owoce. Mandolina przy ścianie. Obok instrumentu leżą zabawki Izy. Zbliżenie na szklankę, przy której siedzi Elżbieta.. Kolejne ujęcie twarzy Elżbiety. Pracownia rzeźbiarska, w której prace studentów owinięte są w folię. Elżbieta czesze włosy. Pokój w planie ogólnym — Elżbieta leży na tapczanie. Ponownie pusta pracownia rzeźbiarska. Elżbieta siedzi na krześle w swoim mieszkaniu. Bohaterka pokazywana jest w różnych ujęciach w swoim mieszkaniu – zawsze smutna i samotna. Muzyka z offu: Muzyka operowa

Sekwencja 9 Siedząc na łóżku Elżbieta zagaduje do córki, która wychodzi z łóżeczka. Dziewczynka przybiega do mamy. Elżbieta bierze ją na kolanach. Córka mówi do Elżbiety i gładzi po twarzy. Pyta Elżbietę dlaczego płacze. Elżbieta tuli się do córki. Elżbieta odpowiada córce i pyta czy ją kocha. Prosi, by choć ona się śmiała. Bierze ją na ręce i podchodzi do okna. Stopklatka. Pojawiają się napisy: Scenariusz i reżyseria: Idriss Karim zdjęcia: Jerzy Oborski Opieka artystyczna: Kazimierz Karabasz, Jerzy Bossak, Adolf Forbert asystenci: Djamal Bourtel, Paweł Kwiek operator dźwięku: Tadeusz Pałczyński montaż: Halina Gronkowa Kierownik grupy zdjęciowej: Mieczysław Mękarski PWSFTViV w Łodzi 1973 Muzyka operowa przez całą sekwencję.

Słowa kluczowe:

AKT KOBIECY
KOBIETA
MACIERZYŃSTWO
MATKA
PRL
RZEŹBA
RZEŹBIARZ
STUDENCI
SZTUKA