Szczegóły materiału - Szkoła Filmowa w Łodzi

Inwalidzi

Informacje ogólne:

Identyfikator: Inwalidzi_pracuja
Typ materiału: Etiuda dokumentalna
Rok produkcji: 1953
Długość materiału: 00:18:14
Nośnik wyjściowy: kaseta BetaCam
Kolor: czarno-biały
Dźwięk: udźwiękowiony
Uwagi

Prawa autorskie:

Właściciele:: PWSFTviT

Profil na Filmpolski.pl:

Opisy:

Film przedstawia sytuację osób niepełnosprawnych w PRL, który otacza swoich obywateli opieką i gwarantuje im możliwość podjęcia pracy. Niepełnosprawni kierowani są do specjalistycznych ośrodków, gdzie częściowo odzyskują sprawność, otrzymują protezy i uczą się z nich korzystać, zaczynają zajęcia przystosowujące ich do przyszłej pracy. Uczestniczą w terapiach, które kończą się kursami zawodowymi.

Twórcy:

Sekwencje:

CZOŁÓWKA Czarne tło, na niej plansze: 1. Państwowa Wyższa Szkoła Filmowa przedstawia film p.t. 2. Inwalidzi 3. Scenariusz i realizacja: Aleksander Sajkow, zdjęcia: Ryszard Dziułko 4. Asystent reżysera: Seweryn Bacała, asystent operatora: Baruch Łazarow 5. Kierownik produkcji: Leon Białas, kierownik zdjęć: Mieczysław Mękarski Muzyka orkiestrowa.

SEKWENCJA 1 Ujęcie na miejski chodnik, kobieta przegląda bibeloty z przenośnej walizeczki trzymanej przez mężczyznę. Widok mężczyzny czyszczącego buty klientowi. Ujęcie na mężczyznę siedzącego w gabinecie jakiegoś dygnitarza, który czyta wręczony mu przed chwilą dokument. Okazuje się, iż jest to instruktor inwalidztwa w referacie pracy społecznej. Przebitka na drzwi z napisem „gabinet lekarski”, w środku pacjent przechodzi badania i jest odprowadzony przez pielęgniarkę. Ujęcie na salę pełną pacjentów, którzy po przebudzeniu wykonują poranną gimnastykę. Mężczyzna otrzymuję książeczkę, w której zapisywane będą jego postępy w leczeniu. Ujęcie na mężczyznę poddawanego hydroterapii, kobietę w trakcie zabiegu z użyciem prądu. Jeden z nastoletnich pacjentów próbuje nabrać garść piachu, ale nie udaje się mu, podczas gdy jedna z dziewczyn robi to bardzo sprawnie. Mężczyzna poddawany jest kąpieli parafinowej. Ujęcie na salę gimnastyczną, gdzie ćwiczenia odbywają zarówno dzieci, jak i dorośli. Jedna z kobiet uczy się chodzenia bez kul („które są przykrym dla chorego rekwizytem kalectwa”), a jeden z mężczyzn chodzenia za pomocą protez. Pielęgniarki stoją nad pacjentem, który ma zamocowaną sprężynę umożliwiającą mu coraz większy zakres ruchu, czy pomagają zakładać wyciągi innym chorym. Pacjent Mularczyk wieczorem zapisuje w książeczce dokonane postępy. Ujęcie na basen pełen ludzi i instruującego ich pielęgniarza. Monolog z offu: Narrator mówi, że sprzedaż sznurowadeł i grzebieni czy praca czyścibuta to nie jedyna praca dla inwalidów. Narrator przedstawia bohatera sceny: inwalidę Jana Mularczyka, który cierpi na niedowład lewej ręki. Zostaje on skierowany na badania oraz na pobyt w ośrodku, który w przyszłości pozwoli mu na podjęcie pracy. Narrator wychwala zalety ośrodka i jego programy (m.in. porannej gimnastyki). Cały czas komentuje i objaśnia sytuacje widziane w obrazie, przedstawia z imienia bohaterów poszczególnych ujęć. Objaśnia, iż ćwiczenia i zabiegi dostosowuje się indywidualnie do pacjentów, wychwala innowacyjne metody leczenia (na przykład pływanie i jego zbawienny wpływ na chorych na Heine-Medina/ polio). Muzyka orkiestrowa.

SEKWENCJA 2 Ujęcie na kobietę rysującą wzory kwiatowe na skórze, na inną, która wycina w drewnie – co czasem ma charakter rozrywki, a czasem przygotowania do przyszłej pracy – na mężczyznę siedzącego przy maszynie. Ujęcia na kolejnych mężczyzn pracujących przy krosnach, w czym pomagają im pielęgniarki-instruktorki. Dzięki terapii zajęciowej Józef Kalita może wypełnić wszystkie rubryki swojej książeczki. Monolog z offu: Narrator mówi, że elementem kuracji są zajęcia z rzemiosła, mające bardzo pozytywny wpływ na chorych, którzy zapominają o własnych niepełnosprawnościach. Terapia zajęciowa ma podobno największą skuteczność i wszystkie inne elementy leczenia są niejako wstępem do niej. Muzyka orkiestrowa.

SEKWENCJA 3 Ujęcie na fasadę budynku Państwowej Wytwórni Protez w Poznaniu. Następnie ujęcie na protezy nóg znajdujące się za szybą półki. Mężczyzna przygląda się specjaliście, który rysuje linie na protezie stopy. Później, lekko kulejąc i o lasce, wchodzi do pomieszczenia ćwiczeniowego, gdzie wykonuje polecenia instruktora Leśniewskiego (również będącego inwalidą). Jest on specjalistą konstruującym narzędzia dla innych niepełnosprawnych, ze względu na to, iż nie ma obu rąk. Monolog z offu: Narrator mówi, że każdemu potrzebującemu przysługuje bezpłatna proteza kończyny, a poznański zakład jest najlepiej przygotowaną do tego wytwórnią w Polsce. Wykorzystywanie protez w życiu codziennym nie jest zadaniem łatwym i wymaga od inwalidy kolejnych ćwiczeń. Muzyka orkiestrowa.

SEKWENCJA 4 Wrocław. Widok spacerujących mężczyzn. Zbliżenie na bramę, przy której znajduje się tablica „Państwowy Zakład Szkolenia Inwalidów nr 2”. Ujęcie na salę wykładową pełną notujących słuchaczy. Ujęcia na poszczególne sale do ćwiczeń praktycznych, w których znajdują się identycznie poubierani uczniowie wrocławskiego ośrodka, będący w trakcie ćwiczeń, m.in. przyszli tokarze, mechanicy, rymarze, kreślarze, radiotechnicy, ślusarze, dziewiarze. Widok na stołówkę, gdzie trwają przygotowania do kolacji czy na świetlicę, gdzie pacjenci grają w szachy, robią próby zespołu, czytają gazety bądź grają w ping-ponga. Ujęcie na mężczyznę, który przebywając w wieloosobowej sypiali, siedzi przy stole pisząc list do rodziny. Przebitki na wcześniej pojawiające się twarze niepełnosprawnych. Monolog z offu: Narrator wychwala opiekuńczy aspekt państwa, które nie tylko daje niepełnosprawnym obywatelom protezy, ale dba o przystosowanie do pracy zawodowej – szkoleniowy ośrodek we Wrocławiu jest jednym z najlepszych w całej Europie (będący szkołą mechaniczną i ślusarską). Narrator opowiada krótkie historie poszczególnych uczniów ośrodka, o ich niepełnosprawnościach (i okolicznościach ich nabycia) oraz o perspektywach na przyszłość. Ośrodek zawiera w sobie również odpowiednio przystosowany internat. Komentator twierdzi, że nie ma takiego kalectwa, które uniemożliwiałoby pracę, bo „radość życia może przywrócić człowiekowi tylko praca”. Muzyka orkiestrowa.

TYŁÓWKA Czarne tło, na nim plansza „Film zrealizowano przy współpracy: Państwowych Ośrodków Szkolenia Inwalidów, Państwowej Wytwórni Protez oraz Kliniki Ortopedycznej w Poznaniu. Rok 1953”.

Słowa kluczowe:

BASEN
BOHATER DZIECIĘCY
CHORZY
ĆWICZENIA
DZIEWIARSTWO
ELEKTROWSTRZĄSY
FILM PROPAGANDOWY
HYDROTERAPIA
INWALIDZI
KLINIKA ORTOPEDYCZNA W POZNANIU
KREŚLARSTWO
MECHANIKA
NIEPEŁNOSPRAWNI
PACJENCI
PAŃSTWOWA WYTWÓRNIA PROTEZ
PAŃSTWOWY OŚRODEK SZKOLENIA INWALIDÓW WE WROCŁAWIU
PIELĘGNIARKI
PIELĘGNIARSTWO
PING-PONG
POLIO
PORANNA GIMNASTYKA
PRL
PROTEZY
RADIOTECHNIKA
RĘKODZIEŁO
RYMARSTWO
RZEMIOSŁO
SPACER
STOŁÓWKA
SZACHY
ŚLUSARSTWO
ŚWIETLICA
TERAPIA
WYCIĄGI LEKARSKIE