Szczegóły materiału - Szkoła Filmowa w Łodzi

Krok po ziemi

Informacje ogólne:

Identyfikator: Krok_po_ziemi
Typ materiału: Etiuda dokumentalna
Rok produkcji: 1966
Długość materiału: 00:05:32
Nośnik wyjściowy: taśma 35mm
Kolor: czarno-biały
Dźwięk: udźwiękowiony
Uwagi

Prawa autorskie:

Właściciele:: PWSFTviT

Profil na Filmpolski.pl:

Opisy:

W ośrodku rehabilitacyjnym dla osób starszych pacjentki wykonują ćwiczenia mające wzmocnić mięśnie kończyn. Jedna z kobiet, pani Wiśniewska, opowiada rehabilitantce o tym, jak podczas wojny straciła władzę w nogach. Teraz zaś marzy o swoim pierwszym od lat spacerze.

Twórcy:

Sekwencje:

SEKWENCJA 1 Ośrodek rehabilitacyjny dla osób starszych. Starsze panie siedząc wykonują ćwiczenia wzmacniające mięśnie dłoni przy użyciu woreczków do ćwiczeń. Rehabilitantka demonstruje prawidłowy sposób wykonywania ćwiczenia i głośno liczy. Następnie rehabilitantka każe ćwiczącym usiąść na brzegu fotela, wysunąć się do przodu, wyprostować nogi i położyć na stopach jeden z woreczków. Jedna z ćwiczących pań o nazwisku Wiśniewska protestuje. Rehabilitantka przekonuje ją do wykonania ćwiczenia, przypominając o wycieczce, która wkrótce je czeka. Starsze panie mimo pewnych trudności unoszą woreczki na stopach. W tym samym pomieszczeniu, w którym ćwiczy grupa pod nadzorem rehabilitantki znajdują się również schody i tor do ćwiczeń z chodzenia wyposażony w poręcze, z których korzystają inne ćwiczące panie. Rehabilitantka oznajmia, że można już zdjąć woreczek ze stóp.

SEKWENCJA 2 Pani Wiśniewska rozmawia z rehabilitantką. Mówi, że przestała chodzić dwadzieścia sześć lat temu, zaraz na początku wojny. Spędziła rok w szpitalu, podleczona wróciła do domu, z którego już jednak nie wychodziła. Większość czasu spędzała w łóżku. Rehabilitantka zwraca uwagę, że pani Wiśniewska po powrocie wciąż jeszcze mogła chodzić. Staruszka wyjaśnia, że trwało to dwa lata, aż do powstania. Czas powstania był dla niej trudny, bo bała się o syna. Po powstaniu została wywieziona do Krakowa, gdzie przeszła okropne rzeczy. Gdy syn ją odnalazł i wróciła do domu już praktycznie cały czas leżała. Po śmierci syna trafiła do zakładu rehabilitacyjnego. Wiśniewska przyznaje, że dopiero teraz zaczyna żyć – nadzieją na to, że będzie w końcu chodzić. Rehabilitantka obiecuje, że z pewnością jej się to uda. Mówi, że dotrzyma słowa i jako że pogoda jest coraz ładniejsza, niedługo wybiorą się na spacer.

SEKWENCJA 3 Pani Wiśniewska ćwiczy przysiady, opierając ręce na fotelu. Stojąca obok rehabilitantka instruuje ją i po skończonym ćwiczeniu rozmawiają o stopniu jego trudności i sile odczuwanego przez staruszkę bólu. Rehabilitantka odwodzi ją od pesymizmu. Inna starsza pani ćwiczy chodzenie, wspierając się na poręczy schodów. Rehabilitantka przygląda się pani Wiśniewskiej, która pokonuje schody i tor, wspominając, jakim wyczynem było dla niej kiedyś pokonanie trzech stopni. Rehabilitantka każe jej się zatrzymać i unosić wysoko kolana, a następnie puścić poręcz i stanąć bez podparcia. Pyta panią Wiśniewską, czy jest bardzo zmęczona i mówi, że zwolni ją z dalszych ćwiczeń, jeśli przyrzeknie, że nazajutrz znów przyjdzie ćwiczyć. Pani Wiśniewska zgadza się i wraz z rehabilitantką podchodzą do okna i odsuwają zasłonę. Starsza pani przyznaje, że zapomniała już jak wygląda uliczny ruch. Rehabilitantka zapewnia panią Wiśniewską, że przyzwyczaiłaby się do niego. Rehabilitantka wyprowadza panią Wiśniewską z Sali do ćwiczeń. Obie panie zgadzają się, że najtrudniejszy do pokonania jest zawsze pierwszy krok.

TYŁÓWKI Czarne plansze, białe napisy: 1. KIEROWNIK ZDJĘĆ: MIECZYSŁAW MĘKARSKI 2. PWSTiF 1966

Słowa kluczowe:

AKTYWNOŚĆ FIZYCZNA - SENIORZY
GIMNASTYKA LECZNICA DLA SENIORÓW
OSOBY W WIEKU PODESZŁYM
SENIORZY- REHABILITACJA
STAROŚĆ