Szczegóły materiału - Szkoła Filmowa w Łodzi

Nowa twarz

Informacje ogólne:

Identyfikator: Nowa_twarz
Typ materiału: Etiuda fabularna
Rok produkcji: 1959
Długość materiału: 00:16:56
Nośnik wyjściowy: taśma 35mm
Kolor: czarno-biały
Dźwięk: udźwiękowiony
Uwagi

Prawa autorskie:

Właściciele:: PWSFTviT

Profil na Filmpolski.pl:

Opisy:

Zatrudniona na poczcie Hania otrzymuje zaproszenie na zdjęcia próbne. Udaje się do atelier Wytwórni Filmów Fabularnych z zakochanym w niej współpracownikiem Jasiem. Na miejscu okazuje się, że rola kobieca została już obsadzona, reżyser zachwyca się za to warunkami fizycznymi jej kolegi i oferuje mu rolę degenerata. Chociaż kariera Jasia nabiera tempa, mężczyzna nie zapomina o Hani i pragnie podtrzymać ich znajomość, ona jednak nie potrafi znieść, że to on został aktorem i odniósł sukces.

Twórcy:

Sekwencje:

CZOŁÓWKA Białe napisy na tle ujęcia przedstawiającego wejście do kina „Oaza”; do oświetlonych gablot zaglądają młode kobiety: 1. NOWA TWARZ WG A. MORAVII 2. Scenariusz i realizacja: MARIA PIOTROWSKA 3. Zdjęcia: LI HI-SEN 4. Asystenci: ANTONI KRAUS ZBIGNIEW TOŁŁOCZKO ADAM SWENDRAK 5. Opieka pedagogiczna: STANISŁAW RÓŻEWICZ ANDRZEJ ANCUTA Muzyka instrumentalna.

SEKWENCJA 1 Pracująca na poczcie naprzeciwko kina ulicy młoda kobieta - Hania poprawia makijaż. Obserwuje budynek kina przez okno, podczas gdy w tle toczy się rozmowa dwóch pracowników z klientem, który chce wysłać pocztą gramofon. Sprzęt nie jest on jednak odpowiednio zabezpieczony. Mężczyzna próbuje pertraktować z pracownikami poczty, ale bez sukcesu. Starszy z pocztowców, Stanisław, proponuje wysyłkę koleją. Ostatecznie klient decyduje się odwieźć gramofon osobiście. W międzyczasie kobieta zamyka okno i siada za stołem. Zauważywszy, że Hania rysuje coś na kartce, Stanisław pyta ją, czy to sukienka na bal - a może na ślub? Znudzona powtarzalnością jego sugestii, wręcza mu projekt ubrania na urlop, które sama uszyje. Mężczyzna pokazuje rysunek młodszemu koledze, Jasiowi, który uśmiecha się, nie przerywając stemplowania kopert. Zapatrzony w koleżankę, popełnia błąd. Kobieta śmieje się. Dzwoni telefon. Hania odbiera i rozpromienia się, słysząc swoją koleżankę Dzidkę. Kobiety plotkują o znajomych mężczyznach oraz planowanym wyjściu do kina. Jasio przysłuchuje się ich rozmowie. Na poczcie zjawiają się trzy klientki – nastolatki, które chcą skorzystać z aparatu telefonicznego. Niestety nie ma sygnału. Stanisław, widząc że Hania jest zbyt zajęta swoją rozmową, prosi Jasia, aby pomógł panienkom i podłączył aparat. Jaś kilkakrotnie uderza w urządzenie i sygnał się pojawia. Hania ucisza roześmiane nastolatki, dogadując szczegóły spotkania z koleżanką. Kiedy odkłada słuchawkę, przypadkiem potrąca pudełko za znaczkami pocztowymi, które rozsypują się na podłodze. Jasio pomaga jej zbierać je pod stołem, bohaterka śmieje się i przeprasza go, gdy jej upięte włosy zahaczają o jego nos. Kiedy wracają na swoje miejsca za biurkami, Hania znów śmieje się i podaje koledze lusterko, żeby zobaczył, jak śmiesznie wygląda - ma bowiem brudny nos i rozczochrane włosy. Jasio rzuca okiem na swoje odbicie i stwierdza sucho, że nie lubi lusterek. Kobieta zapewnia, iż nie chciała mu dokuczyć, dodaje, że ma ładne uszy i wstaje, aby przetrzeć jego nos chusteczką. Mężczyzna uśmiecha się i wręcza jej książkę Elżbiety Fleiszer „Aktorzy filmu francuskiego”. Bohaterka przegląda zamieszczone w niej fotografie. Jasio staje za jej plecami; o jednej z aktorek mówi, że jest podobna do Hani i, pochylając się nad nią, proponuje, by wybrali się razem do kina na film, w którym gra francuska gwiazda. Hania nie odpowiada. Jasio odsuwa się i wymienia inne terminy, kobieta daje mu jednak do zrozumienia, że nie jest zainteresowana. Wracając na miejsce, zauważa przez okno samochód, z którego wysiada mężczyzna w ciemnych okularach. Trzy nastolatki wychodzą, jedna z nich dziękuje Jasiowi. Na pocztę wchodzi człowiek, którego przed chwilą widział Jasio. Zdejmuje okulary i prosi Hanię o blankiet telegraficzny. Wypisując go, rzuca bohaterce ukradkowe spojrzenia. Pyta, czy interesuje ją film. Gdy kobieta odpowiada twierdząco, klient zmienia treść wiadomości , którą pisze do reżysera: „SZEFIE DZIEWCZYNY NIE ZNALAZŁEM”, skreślając „NIE”. Mówi Hani, że niszczeje na poczcie i proponuje udział w zdjęciach próbnych do nowego filmu. Jasio wyraża nadzieję, że Hania nie bierze tego poważnie, a kobieta każe mu się odczepić. Mężczyzna podaje jej kartkę z adresem i prosi, żeby dziś o osiemnastej zapytała o niego. Bohaterka pyta, co to za film i stwierdza, że dzisiaj nie może. Współpracownik reżysera zaprasza ją więc na szesnastą w piątek. Pokazuje jej swoje dokumenty i żegna się. Po wyjściu klienta Stanisław zaczyna z niego żartować. Hania deklaruje, że nigdzie nie pójdzie - jeśli chcą, aby grała, muszą po nią przyjechać. Jasio podchodzi do niej i mówi, że czytał, iż w ten sposób odkryto wiele gwiazd filmowych, ale tamten człowiek wydaje mu się blagierem. Bohaterka wyśmiewa jego zazdrość i zaznacza, że ona mu wierzy. Mężczyzna stwierdza, że mogłaby spróbować; dodaje, iż ma znajomego w wytwórni. Wtóruje mu Stanisław. Kobieta pyta Jasia, czy z nią pójdzie, ten natychmiast się zgadza. Hania odbiera telefon. Muzyka instrumentalna. Na ekranie pojawia się czarna plansza z białym napisem: Produkcja: P.W.S.T. i F - 1959

SEKWENCJA 2 Hania i Jasio zbliżają się do atelier Wytwórni Filmów Fabularnych. Nagle drogę zajeżdża im samochód, którego kierowca parkuje przed samym wejściem do budynku. Z auta wysiada dwóch mężczyzn i blondynka, której drugi z nich nadskakuje; bohaterowie wchodzą za nimi. W wytwórni Hania i Jasio spotykają na aktorów w kostiumach z różnych filmów i pracowników atelier, starsza kobieta wskazuje im drogę. Napotkani w sąsiednim pomieszczeniu mężczyźni (prawdopodobnie studenci albo pracownicy techniczni) traktują Hanię ze szczególną atencją. Gdy upada jej torebka, kilku na raz rzuca się jej na pomoc. Zmierzają w stronę osłoniętego kotarą wejścia, nad którym wisi tabliczka z napisem „CISZA”. Kobieta woła wchodzącego przez nie mężczyznę, zostaje jednak zignorowana. Mimo to postanawia wejść z Jasiem za kotarę. Trafiają na próbę generalną. Aktorzy, wśród których znajduje się widziana wcześniej przez bohaterów młoda blondynka, odgrywają właśnie scenę odkrycia przez męża śladów obecności kochanka żony w sypialni. Reżyser przerywa im, aby wyjaśnić aktorce, co robi źle. Hania rozgląda się i stwierdza, że współpracownika reżysera, którego poznała na poczcie, nigdzie nie ma. Po wznowieniu kręcenia kolejną próbę rujnuje Jasio, który zbyt głośno odzywa się do Hani, tłumacząc jej, że tak się robi film. Zostają wygonieni na korytarz, gdzie Jasio trafia na swojego kolegę Władzia, prowadzącego na sznurku barana. Znajomy nie ma jednak czasu im pomóc. Zdegustowana niską pozycją Władzia bohaterka zaczepia niosącego puszki z taśmą filmową pracownika atelier, pytając o reżysera Łąckiego. Mężczyznę rozśmiesza nazwanie Łąckiego reżyserem. Bohaterowie udają się do wskazanej przez niego hali, gdzie kręcona jest właśnie inna produkcja. Reżyser przerywa aktorom, żeby skrytykować grę obu w scenie zabójstwa postaci jednego z nich. Na planie zdjęciowym znajduje się mężczyzna, który zaprosił Hanię do Wytworni. Kobieta zgłasza się do niego, ale nie zostaje rozpoznana. Gdy odświeża mu pamięć, Łącki stwierdza, że rola została już obsadzona. Oburzony Jasio krzyczy na niego; zauważa to reżyser, który ignoruje Hanię, zachwycając się jednocześnie Jasiem. Jest przekonany, że Łącki znalazł mu idealnego kandydata do roli degenerata. Zachwyca się ilością kompleksów, którą można odczytać na twarzy Jasia; uważa, że oddaje ona pełnię upadku, widzi go jako sutenera i łobuza. Jasio obrusza się, prosi reżysera, żeby liczył się ze słowami, jest bowiem uczciwym urzędnikiem. Pracownica planu poprawia ułożenie jego krawata Jasia, Łącki wciska mu do ręki rekwizyt - pistolet. Po odegraniu przez niego sceny oddania strzału reżyser wciąż jest zachwycony, każe go ubrać i ucharakteryzować. Kiedy Jasio zostaje odesłany do charakteryzatora, Hania pyta reżysera, co z nią. Ten wycofuje się szybko, pozostawiając problem podwładnemu. Łącki tłumaczy jej, że nastąpiła zmiana planów, w związku z czym dziś była im potrzebna twarz opryszka, zapewniając zarazem, iż nie zapomną o niej, gdy będą szukali twarzy anioła. Mężczyzna żegna się i zostawia ją samą. Zostaje ogłoszona przerwa. Kobieta wraca na korytarz, gdzie zastaje jedynie sprzątacza, wychodzi więc na zewnątrz i odjeżdża taksówką. Muzyka instrumentalna.

SEKWENCJA 3 Poczta, na miejscu Jasia siedzi nowy pracownik. Stanisław pokazuje mu zdjęcie Jasia w prasie, wyjaśniając, że wcześniej z nimi pracował. Mówi, że piszą o nim jako o młodym i zdolnym. Hania, nie dowierzając, zabiera mu gazetę. Nagle do środka wchodzi sam Jasio w eleganckim garniturze. Stanisław wita go serdecznie, chce pokazać mu znalezione zdjęcie, ale mężczyznę interesuje wyłącznie Hania. Uprzejmie pyta ją, jak się pracuje, na co otrzymuje oschłą odpowiedź. Z rozrzewnieniem stwierdza, że jest taka sama i tłumaczy, że chciał przyjść następnego dnia, ale nie było czasu. Bohaterka przerywa dalsze wyjaśnienia, ponaglając go jak niezdecydowanego klienta. Jasio prosi więc o kartę pocztową - zamiast mu ją podać, kobieta kładzie ją w okienku pocztowym, nie patrząc na niego. Stanisław bezskutecznie próbuje zwrócić na siebie jego uwagę. Jasio zostawia na ladzie owinięty w papier bukiet kwiatów i żegna się. Po jego wyjściu Stanisław stwierdza, iż kolega się zmienił. Rozczarowany, wyciąga bukiet z papieru i podsuwa go Hani przez okienko. Odrzuca plik gazet na bok, pozbywa się papieru. Kobieta podchodzi do okna i ogląda się za przechodzącym przed kinem Jasiem, nazywając go głupim artystą. Odbiera telefon, szybko odkłada jednak słuchawkę, nie znajdując cierpliwości dla rozentuzjazmowanej koleżanki. Rozlega się dźwięk uderzania stemplem. Bohaterka spuszcza wzrok, jest smutna. Muzyka instrumentalna.

TYŁÓWKI Ponownie pojawia się czarna plansza z białym napisem: 1. Produkcja: P.W.S.T. i F - 1959

Słowa kluczowe:

AKTOR
ATELIER
EKIPA FILMOWA
FILM
GAZETA
GRAMOFON
KINO
MIŁOŚĆ NIEODWZAJEMNIONA
PLAN ZDJĘCIOWY
POCZTA
PRODUKCJA FILMOWA
PRZEMYSŁ FILMOWY
REŻYSER
ROLA
SCENA
WYTWÓRNIA FILMÓW FABULARNYCH ( ŁÓDŹ)
ZAZDROŚĆ