Szczegóły materiału - Szkoła Filmowa w Łodzi

Pielęgniarki

Informacje ogólne:

Identyfikator: Pielegniarki
Typ materiału: Etiuda dokumentalna
Rok produkcji: 1950
Długość materiału: 00:11:55
Nośnik wyjściowy: taśma 35mm
Kolor: czarno-biały
Dźwięk: udźwiękowiony
Uwagi

Prawa autorskie:

Właściciele:: PWSFTviT

Profil na Filmpolski.pl:

Opisy:

Film przedstawia różne aspekty zawodu pielęgniarki: pracę w szpitalu, przychodni, sanatorium, odwiedziny w domu pacjenta, wyjazdy na prowincję, a także proces zdobywania wiedzy w szkole pielęgniarskiej.

Twórcy:

Sekwencje:

CZOŁÓWKA Plansze: 1. Państwowa Wyższa Szkoła Filmowa PRZEDSTAWIA FILM pt.: 2. „PIELĘGNIARKI” 3. Scenariusz i realizacja: ZOFIA DWURNIK, Zdjęcia: ANDRZEJ MUNK.

SEKWEKCJA 1 Szpitalny korytarz, dwie pielęgniarki. Jedna z nich wchodzi do sali, niesie tacę, podchodzi z termometrem do jednej z pacjentek. Inna pacjentka unosi się na łóżku. Monolog z offu: Narrator mówi o zniecierpliwieniu pacjentek i ciężkiej pracy pielęgniarek, o zbyt małej ich liczbie. Dwie pielęgniarki w dyżurce ze sprzętem medycznym, przygotowania przed zabiegiem. Na salę operacyjną wjeżdża łóżko z pacjentem. Kobieta leżąca na łóżku wciska przycisk wzywający pielęgniarkę; seria kadrów z zapalającymi się nad łóżkiem lampkami. Pokój dyżurny bez pielęgniarek. Lekarz bada pacjentkę, obok dwie pielęgniarki. Młodsza notuje uwagi lekarza. Monolog z offu: Narrator mówi o różnych zadaniach pielęgniarek: przygotowania do zabiegów, operacji, asystowanie lekarzowi w trakcie obchodu. Pielęgniarek ciągle brakuje. Tablica z nazwiskami pielęgniarek, które mają danego dnia dyżur. Młoda pielęgniarka sprawdza coś przy tablicy. Monolog z offu: Narrator opowiada o jednej z pielęgniarek, Irenie, która po dziennym dyżurze bierze nocny za koleżankę. W sumie spędzi w pracy 16 godzin. Muzyka orkiestrowa (pod całą sekwencję).

SEKWENCJA 2 Noc, pielęgniarka przy łóżkach pacjentek, niektóre śpią niespokojnie. Zmęczona bohaterka odmierza dawkę leku. Siada przy biurku i uzupełnia księgę raportów, ociera dłonią czoło. Monolog z offu: Narrator stwierdza, że pacjentki śpią niespokojnie, niektórym o określonej porze trzeba podać lek, pielęgniarka jest zmęczona, trudno jej się skupić. Przychodnia lekarska przy fabryce pełna czekających ludzi. Otwarcie drzwi z tabliczką: „Ambulatorium”. Pielęgniarka opatruje młodego mężczyznę. Do gabinetu wchodzi mężczyzna z ręką na temblaku – pielęgniarka szybko kończy trwający zabieg, by zająć się nowo przybyłym. Monolog z offu: Narrator kontynuuje. Brak fachowych pielęgniarek komplikuje funkcjonowanie ambulatoriów. Pielęgniarka Anna zmuszona do zajęcia się nagłym przypadkiem. Starszy mężczyzna korzysta z telefonu. Pielęgniarka podnosi słuchawkę. Rozmawia i odkłada słuchawkę. Monolog z offu: Narrator streszcza rozmowę, w której pielęgniarka odmawia opieki nad chorym z powodu braku personelu. Wiejska droga, przejeżdża furmanka, idą ludzie. Pokój: w tle lekarz i pielęgniarka, na pierwszym planie pielęgniarka pokazującą kobiecie w sukni wyposażenie apteczki zdrowia. Podchodzi do nich pielęgniarka z małym chłopcem. Zakłada chłopcu opatrunek. Kobieta w sukni uważnie się temu przypatruje. Chłopiec zostaje odprowadzony. Pielęgniarka podaje kobiecie plik dokumentów (nagłówek: „Państwowa Szkoła Pielęgniarstwa. Warunki przyjęcia”). Monolog z offu: Narrator kontynuuje. W ramach akcji „Miasto-wsi” przybywają na prowincję objazdowe ambulatoria. Siostrze Marii pomaga mieszkanka wsi, Teresa. Warto podtrzymać jej zainteresowanie zawodem pielęgniarki, stąd przywiezione dla niej dokumenty, potrzebne, by aplikować do szkoły pielęgniarstwa. Muzyka (pod całą sekwencję): orkiestrowa.

SEKWENCJA 3 Duże pomieszczenie lekcyjne, w ławkach siedzą młode kobiety w pielęgniarskich strojach. Jedna z nich podchodzi do katedry, gdzie obok wykładowcy znajduje się manekin. Kobieta wskazuje różne części ciała. Słuchające, notujące uczennice. Z modelu zdjęte zostają płuca, pokazywane jest serce. Uczennice notują. Jedna wyjmuje na ławkę zeszyty do różnych przedmiotów. Monolog z offu: Narrator kontynuuj. Dwuletnie szkoły pielęgniarstwa są we wszystkich większych szkołach Polski. Uczennicom zapewnia się bezpłatną naukę, utrzymanie i internat. Szkoła daje podstawową wiedzę z zakresu chorób wewnętrznych, chirurgii, położnictwa, higieny i profilaktyki. Sala do ćwiczeń. Ćwiczenia przy łóżku pacjenta, wśród uczennic Teresa. Monolog z offu: Narrator opowiada o szkole pielęgniarskiej. Wiedza teoretyczna ćwiczona jest w praktyce w pomieszczeniach kopiujących wnętrze szpitala. Wśród najlepszych uczennic znajduje się Teresa. Przy stole siedzą pielęgniarki, uzupełniają różnego typu dokumenty. Jedna z nich podchodzi do mapy i wskazuje piórem konkretny na niej punkt. Brukowana ulica, wysokie budynki, chodnikiem idą dwie pielęgniarki, w tle inne postaci. Kobiety wchodzą w mniejszą uliczkę, mijają grupkę zaciekawionych dzieci. Pielęgniarki pukają do drzwi. Otwiera kobieta z chustką na głowie, reaguje gwałtownie, zamyka drzwi. Pielęgniarki odchodzą. Idą pod inny adres, wychodzi do nich młoda dziewczyna w ciąży, wszystkie trzy wchodzą do budynku. Monolog z offu: Narrator opowiada, że praktyki odbywa się w szpitalach i przychodniach, również odwiedzając pacjentów w ich domach. Niekiedy pielęgniarki spotykają się z dużą nieufnością i niechęcią. Minimalizują te reakcje dzięki cierpliwości, umiejętnemu podejściu do pacjenta, wskazywaniu mu doraźnych korzyści z wizyty. Pielęgniarka, widząc kobietę w ciąży, informuje ją o darmowej wyprawce dla dziecka, którą można otrzymać w przychodni. To ułatwia nawiązanie kontaktu. Skromnie urządzony pokój: matka z małym dzieckiem na rękach, w tle chłopczyk nad książką, pielęgniarka przygląda się pokojowi. Bardzo złe warunki mieszkaniowe. Monolog z offu: Narrator przestrzega, że niemowlak z pewnością nie może żyć w tak złych warunkach. Konieczne przyjście komisji sanitarnej i szybkie załatwienie rodzinie mieszkania w nowym bloku. Mieszkanie, pielęgniarka przygląda się wymizerowanemu chłopcu z podkrążonymi oczami. Chłopiec podchodzi do mamy, pielęgniarka nachyla się nad stołem i zapisuje adres poradni przeciwgruźliczej, podaje go kobiecie. Monolog z offu: Narrator kontynuuje. Chłopca trzeba wysłać na prześwietlenie, przed gruźlicą może go ochronić wysłanie na tereny nasłonecznione, z dobrym powietrzem. Mieszkanie, pielęgniarka wyjmuje niemowlaka spod kołdry, jest w beciku. Obok stoi i obserwuje to młoda matka. Pielęgniarka odkłada dziecko do łóżka i przykrywa go kocykiem. Pielęgniarka i matka siedzą przy stole, ta pierwsza pokazuje, ile mleka powinno być w butelce przygotowanej do karmienia. Monolog z offu: Narrator przekonuje, że nadopiekuńczość wobec dziecka też może być szkodliwa – nie wolno go ani przegrzewać, ani przekarmiać. Pielęgniarka potrafi udzielić w tym zakresie fachowych porad. Muzyka (pod całą sekwencję): orkiestrowa.

SEKWENCJA 4 Przychodnia lekarska dla najmniejszych dzieci. Duży ruch. Lekarka z pomocą pielęgniarki osłuchuje niemowlę. Matki, z dziećmi na rękach, podchodzą do okienka, gdzie pielęgniarka wydaje butelki z mlekiem i mieszankami odżywczymi. Dwa łóżka, na jednym i drugim dzieci pod lampami kwarcowymi. Monolog z offu: Narrator mówi, że na matkach spoczywa obowiązek przychodzenia z dziećmi do poradni lekarskich. Można w nich też otrzymać butelki z mlekiem i mieszankami odżywczymi, a słabsze dzieci naświetlane są lampami kwarcowymi. Muzyka (pod całą sekwencję): orkiestrowa.

SEKWENCJA 5 Obszerny, willowy budynek nad wodą, wśród drzew. Dzieci na łóżkach ustawionych na powietrzu, pod drzewem, pielęgniarka kładzie dziecko na poduszce. Zbliżenia dzieci. Posiłek na powietrzu – pielęgniarki karmią dzieci siedzące przy stole. Dzieci bawią się metalowymi kubkami. Dzieci i pielęgniarki tańczą w kółku. Trzy kobiety-matki obserwują z dystansu zabawę dzieci. Uśmiechnięte kobiety, jedna wskazuje coś palcem. Do matek podbiegają ich dzieci. Uśmiechy matek i pielęgniarek. Muzyka orkiestrowa. Monolog z offu: Narrator opowiada, jak w „dawnej magnackiej siedzibie” poza miastem zorganizowano sanatorium gruźlicze dla małych dzieci. Dzięki opiece państwa wyrosną one na „zdrowych, pełnowartościowych członków społeczeństwa”. Matki nie muszą niepokoić się o swe dzieci. Muzyka orkiestrowa.

TYŁÓWKI Plansza: „KONIEC”. Monolog z offu: Pielęgniarki mogą być dumne, bo czuwają nad zdrowym wzrastaniem „pokolenia pokoju”. Muzyka orkiestrowa.

Słowa kluczowe:

AMBULATORIUM
ANATOMIA
BADANIE
CIĄŻA
DYŻUR
GRUŻLICA
KOBIETA
LEKARZ
ŁÓŻKO
MATKA
MLEKO
MODEL
NIEMOWLĘ
PAŁAC
PIELĘGNIARKA
PIELĘGNIARSTWO
PODANIE
PRZYCHODNIA
SANATORIUM
SZKOŁA
SZPITAL
TELEFON
WIEŚ
ZABAWA