Szczegóły materiału - Szkoła Filmowa w Łodzi

Rondo

Informacje ogólne:

Identyfikator: Rondo
Typ materiału: Etiuda fabularna
Rok produkcji: 1958
Długość materiału: 00:14:56
Nośnik wyjściowy: taśma 35mm
Kolor: czarno-biały
Dźwięk: udźwiękowiony
Uwagi

Prawa autorskie:

Właściciele:: PWSFTviT

Profil na Filmpolski.pl:

Opisy:

Surrealistyczna groteska, ujęta w wyszukaną plastyczną formę, pełna zaskakujących oryginalnością skojarzeń. Mimo licznych gagów i komicznych sytuacji przekazuje niewesołe treści: człowiek jest samotny, nie potrafi nawiązać kontaktu z otoczeniem, jest skazany na cierpienie, od którego nikt nie może go uwolnić i przed którym wreszcie kapituluje

Twórcy:

Sekwencje:

SEKWENCJA 1 Restauracja Hotelu Grand w Łodzi. Wejście zasłonięte kotarą, z obu stron stoją nakryte stoliki, przy których nikt nie siedzi. Napisy: PAŃSTWOWA WYŻSZA SZKOŁA FILMOWA przedstawia SŁAWOMIRA MROŻKA i STEFANA SZLACHTYCZA w filmie RONDO Scenariusz i reżyseria JANUSZ MAJEWSKI Montaż i zdjęcia WITOLD LESZCZYŃSKI Muzyka KAZIMIERZ SEROCKI Operator MIECZYSŁAW MAŁYSZ Asystenci JAN HESSE EDWARD KŁOSOWICZ Charakteryzacja B. MARCINKOWSKA Kierownictwo filmu ANDRZEJ WOJCIECHOWSKI PRODUKCJA 1958 Muzyka instrumentalna. Zza kotary wyłania się mężczyzna (Sławomir Mrożek). Włączają się kinkiety. Mężczyzna siada przy jednym ze stolików. Wchodzi kelner. Przechodzi środkiem sali, ignorując klienta, który kilkakrotnie próbuje zwrócić jego uwagę. Kiedy słowa i gesty zawodzą, próbuje wycia. Gdy i to nie pomaga, bierze się do gry na skrzypcach. Wówczas kelner odwraca się w jego stronę. Dla efektu mężczyzna przywdział perukę mającą mu nadać wygląd natchnionego muzyka i wstał z krzesła. Kelner przymyka oczy. Zdaje się pochłonięty tym, co słyszy. Po chwili jednak otrząsa się, poprawia muszkę i odchodzi, doglądając po drodze nakrycia stolika, przy którym nikt nie siedzi. Kiedy znika za przeszklonymi drzwiami, sfrustrowany klient siada na krześle, odkłada skrzypce i ściąga perukę. Nagle słyszy dźwięki innych instrumentów. Spogląda w stronę sceny, na której cztery starsze kobiety grają na instrumentach. Gdy kelner wraca, próbuje zwrócić jego uwagę wystrzałami z pistoletu oraz przykładaniem go sobie do głowy. Zirytowany, wstaje i zaczyna podążać za kelnerem, skłania go nawet do zatańczenia z nim tanga przed sceną. Kiedy kelner ucieka, klient wybiega za nim na zewnątrz. Muzyka instrumentalna.

SEKWENCJA 2 Klient środkiem torów podbiega do pociągu. Mężczyzna biegnie wzdłuż wagonów, nasłuchuje, zagląda do jednego z nich. Znajduje i wyciąga kelnera z wagonu. Kelner próbuje mu się wyrwać, żegna się z kobietą w białej sukience i wianku na głowie, która wychyla się z wagonu, aby mu pomachać. Wyjaśnia klientowi, że „to miała być podróż sentymentalna”. Podejmuje próbę ucieczki, wskakując do kolejnych wagonów. Muzyka instrumentalna.

SEKWENCJA 3 Pole. Klient ze strzelbą na ramieniu i lornetką na szyi przemierza smagane wiatrem pole. Zatrzymuje się na widok klat-ki z krukiem, w którego stronę kieruje serię gestów i podskoków. Spogląda przez lornetkę i zauważa kelnera przebiegającego przez lasek brzozowy. Wielokrotnie wypala ze strzelby (w tle słychać odgłosy wojennej strzelaniny). Rzuca się w pogoń za kelnerem, który szuka schronienia na jednym z drzew, udając zwierzę. Radzi mu, aby zszedł, bo będzie trząsł drzewem. Zbliżenie kruka. Wtem z brzozy, którą ostrzegawczo potrząsał właśnie klient, spada zdezorientowany kolejarz z torbą w ręku. Gdy kolejarz oddala się, klient grozi kelnerowi, że przytrafi mu się to samo. Kelner waha się, mężczyzna zaczyna więc klepać się po udzie, przywołując go jak zwierzę i oferując cukier. Kelner schodzi z drzewa i powoli zbliża się do niego. Oblizuje się na widok kostki cukru w wyciągniętej ku niemu ręce. W tle słychać odgłos wy-dawany przez konia, a do wyciągniętej dłoni zbliżają się chrapy. Klient siedzi na koniu, któremu kostkę cukru podaje kelner uwiązany na sznurku. Klient rozgląda się przez lornetkę, strofuje kelnera za spoufalanie się z koniem. Ruszają klient na końskim grzbiecie, kelner pieszo z pętlą na szyi. Pojawiają się na wozie z woźnicą. Klient tłumaczy kelnerowi, że sprawy nie są takie proste. Kiedy przejeżdżają przez lasek brzozowy, dodaje, że ucieczka do natury nic nie pomoże, ale każe mu się nie martwić i obejmuje go. Muzyka instrumentalna.

SEKWENCJA 4 Klient i kelner objęci kroczą środkiem sali restauracyjnej. Kelner z czułością sadza klienta przy stoliku, oddalając się, posyła mu całusy. Klient siada przy stole i spogląda na kinkiety otoczone cherubinami. Śmieje się do siebie i poprawia sztućce. Gdy tanecznym krokiem zbliża się kelner z szampanem na tacy, w tle słychać odgłosy entuzjastycznej publiczności. Stawia na stoliku cztery różne kieliszki i tyle samo butelek, jedną w wiaderku z lodem. Na jego znak orkiestra starszych kobiet zaczyna grać utwór o triumfalnym nastroju. Kiedy klient kończy delektować się posiłkiem, na jego swetrze, głowie i rękach znajdują się sztuczne kwiaty. Kelner nadskakuje mu na różne sposoby, m.in. wachlując go i tańcząc, klient jednak odczuwa coraz większą irytację. Strząsa z siebie kwiaty, a kiedy kelner zaczyna gasić lampy, woła o rachunek. Kolejne lampy gasną w rytm powtórzonego żądania rachunku. Klient odkłada okulary na stolik. Zestawy sztućców na kolejnych stolikach, które układają się w kształt strzały wskazującej głowę duszonego przez klienta kelnera. Po dokonaniu morderstwa klient wyciąga zza kołnierza ostatni sztuczny kwiat i rzuca go na zwłoki kelnera. Wraca do stolika po swoje okulary, zakłada je i wychodzi. Zbliżenie twarzy martwego kelnera i kwiatów. Muzyka instrumentalna.

TYŁÓWKI Napis: KONIEC Muzyka instrumentalna.

Słowa kluczowe:

HOTEL GRAND, ŁÓDŹ
KELNER
KLIENT
MORDERSTWO
MROŻEK, SŁAWOMIR (1930-2013)
POCIĄG
POGOŃ
POSIŁEK
RESTAURACJA
TANGO