Szczegóły materiału - Szkoła Filmowa w Łodzi

Suita polska

Informacje ogólne:

Identyfikator: Suita_polska
Typ materiału: Etiuda fabularna
Rok produkcji: 1958
Długość materiału: 00:26:32
Nośnik wyjściowy: taśma 35mm
Kolor: czarno-biały
Dźwięk: udźwiękowiony
Uwagi

Prawa autorskie:

Właściciele:: PWSFTviT

Profil na Filmpolski.pl:

Opisy:

Perypetie partytury zagubionej przez robotnika, ale jednocześnie kompozytora i pianistę. Zagubione nuty zmieniają kolejnych właścicieli i w rytm granej przez muzyka melodii stają się motywem przewodnim opowieści o życiu w wielkim przemysłowym mieście.

Twórcy:

Sekwencje:

SEKWENCJA 1 Wnętrze fabryki włókienniczej. Napisy: PAŃSTWOWA WYŻSZA SZKOŁA FILMOWA w Łodzi oraz INSTYTUT WYŻSZYCH STUDIÓW FILMOWYCH (I d’HEC) w Paryżu przedstawia film p.t. SUITA POLSKA Suite Polonaise Zdjęcia: ZBIGNIEW HARTWIG Kierownik zdjęć: MIECZYSŁAW MĘKARSKI Asystent reżysera: ROMAN POLAŃSKI Asystent operatora: MAREK NOWICKI Muzyka: LUCJAN M. KASZYCKI Scenariusz i reżyseria: CLAUDE GUILLEMOT Produkcja: PAŃSTWOWA WYŻSZA SZKOŁA FILMOWA Robotnik pracuje przy maszynie tkackiej. W szatni ubiera się elegancko przed lustrem i przygotowuje do wyjścia z fabryki. Inni robotnicy myją twarze nad zlewami. Jeden z nich staje obok mężczyzny i przed lustrem parodiuje kolegę. Następnie wyciera twarz ręcznikiem, podczas gdy bohater odchodzi, mijając przebierających się robotników. Otwiera swoją szafkę i wyjmuje z niej płaszcz oraz teczkę. Zamyka szafkę i podchodzi do lustra, aby nałożyć przed nim beret. Kieruje się do wyjścia. Chodniki na zewnątrz pełne są ludzi, w tym pracowników opuszczających zakład. Zatłoczoną ulicą, tuż przed obiektywem kamery, przejeżdża tramwaj. Do kolejnego tramwaju próbuje wsiąść znacznie więcej osób, niż pojazd jest w stanie pomieścić. Tramwaj przemierza miasto, mijając dymiące kominy fabryczne. Bohater niesie partyturę pod pachą. Za nim idzie dwóch mężczyzn. Bohater przystaje na rogu ulicy, aby zapalić papierosa. Mężczyźni skradają się za nim, jeden z nich wyciąga rękę i zabiera partyturę, po czym obaj zaczynają uciekać. W pobliżu przejeżdża wóz zaprzęgnięty w dwa konie. Bohater prosi mężczyzn, aby się nie wygłupiali. Mężczyźni nie uciekają, ale drażnią się z nim. Rozzłoszczony bohater przeklina i krzyczy na nich. Dopiero wtedy zwracają mu teczkę. Zadowoleni z siebie, śmieją się z niego, gdy odchodzi. Wchodzi na brukowaną ulicę, gdzie przejście blokuje mu wóz konny. Biegnie za przepełnionym tramwajem. Udaje mu się uczepić poręczy tramwaju. Z teczki wypada na ziemię karta z partyturą. Partytura zatytułowana „Suita polska” leży na ulicy.

SEKWENCJA 2 Plakat informujący o wieczorkach muzycznych odbywających się między 17:00 a 21:00. Bohater wchodzi do Kawiarni Staromiejskiej przy ul. Podrzecznej w Łodzi, gdzie zastaje portiera spożywającego posiłek przy ladzie. Wita się z nim, kładzie na blacie teczkę i oddaje mu płaszcz. Portier chowa swój prowiant pod ladą. Przy wejściu zaczyna się robić tłoczno. Bohater zabiera teczkę, podchodzi do ściany złożonej z luster, przygląda się swojemu odbiciu. Następnie schodzi w kierunku zatłoczonej, gwarnej sali, gdzie z trudem przeciska się między stolikami, potrącając jeden z nich. Siedzący przy nim mężczyzna musi wstać, aby ratować swoją butelkę. Bohater przeprasza go i wspina się na podium, na którym znajduje się fortepian. Przygotowuje się do gry i otwiera swoją teczkę. Bezskutecznie szuka w niej partytury „Suity polskiej”. Jeden z chłopaków (Roman Polański) siedzących przy stoliku niedaleko podium zauważa to i zwraca na pianistę uwagę kolegów. Mężczyźni zaczynają udawać, że szukają zguby pod swoim stolikiem. Mężczyzna zastanawia się przez chwilę, co robić. Wreszcie zaczyna grać utwór z pamięci - muzyka diegetyczna obecna w tej scenie przechodzi w niediegetyczny podkład muzyczny.

SEKWENCJA 3 Na torach tramwajowych leży partytura „Suity polskiej”. W stronę nadjeżdżającego tramwaju zmierza starszy mężczyzna oczyszczający tor. Z pojazdu wysiadają pasażerowie, motorniczy i mężczyzna pozdrawiają się na odległość. Mężczyzna schodzi z toru. Zauważa, że leży na nim kartka, podnosi ją, spogląda na nią, po czym rzuca ją z powrotem na ziemię. Nad partyturą przejeżdża samochód, podmuch powietrza niesie ją nieopodal. Mężczyzna podchodzi do kranu, aby napić się wody. Przy stoliku siedzi trzech pijących i jedzących wspólnie mężczyzn. Jeden z nich wychyla się z papierosem przez ramę okna, rozgląda się i zauważa pod parapetem kartkę. Próbuje jej dosięgnąć, ale wiatr unosi partyturę w innym kierunku. Skrzypek uliczny gra pod drzewem. W pobliżu stoi jednokonny wóz. Podwórko znajdujące się za skrzypkiem sprząta inny mężczyzna, który zbliża się do śpiącego woźnicy. Obok niego na rowerze przejeżdża chłopiec. Zauważa, że pod końskim kopytem utknęła kartka i próbuje ją spod niego wydostać, drażniąc pęcinę miotłą. Zamiata partyturę, po której za chwilę przejeżdża koło wozu. Mężczyzna popycha ją po chodniku miotłą wraz z liśćmi. Na targowisku (Rynek Bałucki) starszy mężczyzna w kapeluszu zagarnia łopatą liście warzyw na stos, przy którym bawią się dzieci. Pomiędzy liśćmi znajduje się kartka z partyturą. Jedna z dziewczynek bierze partyturę do ręki, druga kładzie na niej zebrane z ziemi kwiatki i odchodzą razem. Przemierzają tłoczną część targowiska, mijając stragany i budki. Mijają teren, na którym pozostawiono konie wraz z wozami, zbliżają się do stanowiska zajętego przez kobietę w chuście na głowie. Ciemnowłosa dziewczynka pokazuje kobiecie kwiatki na partyturze, ta bierze je od niej i rzuca na ziemię. Dziewczynka przeciera brudne ręce. Dziewczynki, trzymając się za ręce, idą przez park, gdzie mijają mężczyznę nakłuwającego chwytakiem leżące na ziemi śmieci. W tym samym miejscu pojawia się grupa dzieci kopiących piłkę. Jeden z chłopców toczy po ziemi druciane koło, wyprzedza pozostałych, przebiegając tuż obok partytury. Gdy grupa wybiega w kierunku innej części parku, w tyle zostaje młodszy chłopiec, który zauważył partyturę. Właśnie zbliża się do niej mężczyzna z chwytakiem. Chłopiec sięga po nią w ostatniej chwili i odchodzi, przyglądając się jej. Siada na ławce. Dosiada się do niego milicjant, który zerka na partyturę. Chłopiec odsuwa się nieco i odwraca, a po chwili wstaje i odchodzi.

SEKWENCJA 4 Grupa dzieci przed Kawiarnią Staromiejską rozwija sznurek latawca. Jeden z chłopców odłącza się od nich i podchodzi do okna. Pozostali odchodzą. Wspina się na parapet i chwyta krat w oknie. Bohater przestaje grać na fortepianie i robi sobie przerwę na papierosa. Towarzystwo (pośród nich Roman Polański), które wcześniej z niego żartowało, wygrywa teraz własną muzykę, uderzając dłońmi w stolik, łyżeczką w szklankę i podśpiewując prostą melodię. Kelnerka podaje kawę, gdy w tle rozlegają się dźwięki fortepianu. Chłopiec pochyla się nad szybą osłaniającą ciastka sprzedawane w kawiarni.

SEKWENCJA 5 Ceramiczne figurki ustawione na kole fortuny. Kiedy kręcący się wskaźnik zatrzymuje się przy niewielkiej figurce koguta, właściciel koła podaje ją jednemu ze zgromadzonych przy kole dzieci. Chłopiec, który wcześniej znalazł partyturę w parku, podaje mężczyźnie pieniądze i kręci wskaźnikiem – ten zatrzymuje się przy dużej figurze psa. Chłopiec obejmuje ją i odchodzi. Podąża za nim mniejszy chłopiec w berecie. Kiedy schodzą ze wzgórza, w tle widoczny jest komin fabryczny. Uliczką, którą idą, biegnie grupa dzieci. Chłopiec z figurką w ramionach i partyturą pod pachą skręca w zaułek, mniejszy chłopiec po chwili wahania robi to samo. Następnie biegnie środkiem ulicy, wymijając rzucane w niego przez grupę chłopców kawałki cegieł. Mijają budynek kamienicy przy ul. Narutowicza 45, gdzie przyglądają się rzeźbom przedstawiającym atlantów. Zatrzymują się też przy ruchliwej ulicy przed witryną sklepową, aby obejrzeć znajdujące się za szybą figurki. Skręcają w zaułek, gdzie po chwili zatrzymują się, a młodszy chłopiec wskazuje partyturę pod pachą drugiego. Ten pozwala mu ją wziąć i odchodzi z figurą psa, wpadając niemal na bęben niesiony przez dwóch mężczyzn. Gdy go wymijają, podnosi z ziemi kamyk i rzuca nim w kierunku bębna. Zaczyna biec, zatrzymuje się przed wyjściem na główną ulicę. Trwa ulewa, stoi więc w bramie, szybko dołączają do niego kolejne osoby. Trzyma partyturę w rękach.

SEKWENCJA 6 Zalane deszczem okno Kawiarni Staromiejskiej. Bohater z papierosem w ręku. Siada z powrotem przy fortepianie. Na ulicy chłopiec, który trzymał partyturę, teraz niesie ją nad głową, osłaniając się przed deszczem. Biegnie do budynku Łódzkiego Domu Kultury i wchodzi do środka. W czytelni znajduje się wiele osób, które czytają gazety. Chłopiec przeciska się miedzy stołami, krzesłami i fotelami, wbiega po schodach na wyższe piętro, mija mężczyznę niosącego ukończony model samolotu. Zatrzymuje się przy pomieszczeniu, w którym kilka osób gra na bałałajkach pod okiem nauczyciela stojącego przy tablicy zapisanej nutami; jeden z grających spogląda na chłopca nieprzyjaźnie i zamyka przed nim drzwi. Następnie wchodzi do sali, w której młodzież ćwiczy układ taneczny do melodii granej przez starszego mężczyznę na pianinie. Chłopiec woła Tomka, ale nikt nie zwraca na niego uwagi. Chłopiec podchodzi do starszego mężczyzny i kładzie przed nim partyturę. Mężczyzna przygląda się jej. Po chwili młodzi ludzie rozchodzą się, a nauczyciel zaczyna grać „Suitę polską”. Chłopiec podbiega do złożonej z luster ściany, stroi miny, przybiera różne pozy, tańczy. Pary tańczące w Kawiarni Staromiejskiej. Chłopiec, który wcześniej wpatrywał się w ciastka za szybą, siedzi teraz na podłodze obok bohatera i naciska klawisze fortepianu. Gdy pianista przestaje grać, spogląda na chłopca, uśmiechając się. Chłopiec w berecie naciska klawisze pianina w sali Łódzkiego Domu Kultury. Nauczyciel kieruje się do wyjścia. Chłopiec podąża za nim, ale gdy dociera do schodów, przypomina sobie o partyturze i wraca, żeby zabrać ją nadgryzione jabłko. Mężczyzna czeka na niego, gasi światła, po czym wychodzą razem.

SEKWENCJA 7 Chłopiec przechodzi brukowaną ulicą, jedząc jabłko. Przed nim idzie powoli zgarbiony mężczyzna. Chłopiec mija okno baru. W Kawiarni Staromiejskiej pianista budzi śpiącego przy ladzie portiera, zabiera z wieszaka swój beret i płaszcz. Bierze teczkę, którą położył wcześniej na ladzie i wychodzi. Na zewnątrz przejeżdża właśnie tramwaj. W miejscu przecięcia się torów, po których suną dwa tramwaje, zbiegają się ścieżki chłopca z figurką psa i pianisty - obaj stoją po przeciwnych stronach ulicy. Przechodzą, przepuszczając pojazdy, mijają się. Mężczyzna ogląda się za chłopcem, po czym odchodzi. Przemierza targowisko. Napotyka starszego mężczyznę i chłopca, którzy opuścili wcześniej Łódzki Dom Kultury. Starszy mężczyzna i pianista pozdrawiają się. Trzymający w ręce zwiniętą w rulon partyturę i jedzący jabłko chłopiec oraz bohater patrzą na siebie przez dłuższą chwilę. Pianista uśmiecha się i odchodzi. Muzyka instrumentalna.

TYŁÓWKI Okno budynku. Napis: KONIEC Muzyka instrumentalna.

Słowa kluczowe:

BAZAR
DZIECI
DZIECKO
FABRYKA WŁÓKIENNICZA
FORTEPIAN
KAMIENICA
KAWIARNIA
ŁÓDZKI DOM KULTURY
MASZYNY WŁÓKIENNICZE
PARTYTURY
PIANISTA
PODWÓRKO
POLAŃSKI, ROMAN (1933- )
PRZEMYSŁ WŁÓKIENNICZY
PRZĘDZALNIA
ROBOTNIK
RYNEK BAŁUCKI
SZATNIA
TARG
TARGOWISKO
TKALNIA
TRAMWAJ
WŁÓKIENNICTWO