Szczegóły materiału - Szkoła Filmowa w Łodzi

Szlifierz

Informacje ogólne:

Identyfikator: Szlifierz
Typ materiału: Etiuda dokumentalna
Rok produkcji: 1955
Długość materiału: 00:09:56
Nośnik wyjściowy: taśma 35mm
Kolor: czarno-biały
Dźwięk: udźwiękowiony
Uwagi

Prawa autorskie:

Właściciele:: PWSFTviT

Profil na Filmpolski.pl:

Opisy:

74-letni szlifierz Antoni Zieliński opowiada historię swojego życia. Wspomina dawnego przyjaciela i pierwszą miłość oraz mówi o swojej pracy.

Twórcy:

Sekwencje:

Czołówka Uliczka, którą w oddali idzie człowiek. Napisy: 1. PWSF PRZEDSTAWIA ETIUDĘ P.T. 2. SZLIFIERZ 3. SCENARIUSZ I REALIZACJA M. A. WAŚKOWSKI 4. ZDJĘCIA W. RUTOWICZ Ściemnienie Dźwięk: muzyka orkiestrowa (przez cały film)

Sekwencja 1 Plan bliski. Starszy pan w kapeluszu idzie ulicą. Pcha przed sobą wózek z podręczną szlifierką. Zatrzymuje się, przygląda się szlifierce i spogląda w górę. Przebitka na innego mężczyznę. Mężczyzna schyla się, podnosi dzwonek, w który zaczyna uderzać. Ogląda się na balkon. Do jego balustrady podchodzi dziewczyna. Do szlifierza podbiega chłopak. Szlifierz pokazuje mu naostrzone nożyczki. Z daleka przygląda mu się mężczyzna, który już wcześniej pojawił się na ekranie. Monolog z offu: Bohatera opowiada o swojej pracy. Jest szlifierzem od 23 lat. Nazywają go Dziadkiem. Rozpoczynał jako gazeciarz. W zdobyciu lepszej pracy pomagał mu kolega o pseudonimie Spryciarz. Kobieta woła z balkonu, by bohater zaczekał. Monolog z offu: Bohater przypomina sobie słowa Spryciarza, który twierdził, że najważniejsze są pieniądze i ożenek. Kobieta wychyla się przez balkon i krzyczy do znajdującego się pod nim mężczyzny. Mężczyzna ściąga płachtę materiału suszącego się na sznurku i odchodzi. Szlifierz przygląda się całej sytuacji. Zbliżenie na twarz bohatera. Dźwięk: Kobieta na balkonie krzyczy do męża, że musi iść do spółdzielni. Mężczyzna odpowiada, że już idzie. Bohater wypowiada przezwisko przyjaciela sprzed lat.

Sekwencja 2 Brama w kamienicy. W oddali bohater pcha swój wózek z podręczną szlifierką. Wąska uliczka z wysokimi kamienicami. Szlifierz zatrzymuje się i spogląda w okna. Uderza w dzwonek i rozgląda się. Nikt jednak nie pojawia się w oknach. Dźwięk: uderzanie w dzwonek. Monolog z offu: Szlifierz opowiada o mieście, po którym chodzi od lat. Zna tu wszystkie okna i każde podwórko.

Sekwencja 3 Fragment filmu z Jaremą Stępowskim (Godziny nadziei, reż. Jan Rybkowski, 1955), który gra ulicznego sprzedawcę. Antoni siedzi na tle ekranu kinowego i ostrzy nóż. Monolog z offu: Bohater komentuje, że zawsze chciał żyć po swojemu, uczciwie. Snuje refleksję nad przemijaniem. Opowiada o swojej dawnej miłości do krawcowej. Bohater wchodzi na podwórko, przy którym stoją dwie chaty. Szlifierz zatrzymuje się i uderza młoteczkiem w dzwonek. Zbiegają się dzieci. Zbliżenie na szlifierza i stojące wokół szlifierki dzieci. Z drzwi jednej z chat wychodzi kobieta i prosi syna, by zaniósł nożyczki do naostrzenia. Dzieci przyglądają się pracy bohatera. Chłopak przynosi nożyczki i podaje szlifierzowi. Zbliżenia na nożyczki ostrzone na szlifierce, opiłki, koła napędowe, w końcu – na twarz bohatera. Naprzemienna ujęcia twarzy zaciekawionych dzieci i szlifierza przy pracy. Monolog bohatera z offu: Szlifierz opowiada o miłości do krawcowej Aliny. Wspomina, że gdy się znali, kobieta mieszkała właśnie na tym podwórku. Chłopak prosi szlifierza o naostrzenie nożyczek. Monolog z offu bohatera: szlifierz kontynuuje swoje przemyślenia na temat miłości i młodości. Bohater odchodzi z nożyczkami od warsztatu. Pozostaje przy nim chłopak, który przyniósł nożyczki. Szlifierz wspina się po schodach. Wchodzi do mieszkania kobiety. Zbliżenie na twarz kobiety, która obraca się w stronę gościa. Bohater zdejmuje czapkę i podaje nożyczki. Rozmowa krawcowej i szlifierza. Kobieta płaci za naostrzenie nożyczek. Zdjęcie dziewczynki w sukience ze skrzydełkami motyla. Bohater rozgląda się po mieszkaniu. Natrafia wzrokiem na wcześniej pokazane zdjęcie. Panorama mieszkania. Kobieta podaje bohaterowi pieniądze. Zbliżenie na twarz bohatera, a następnie znów na zdjęcie. Kobieta i mężczyzna przypatrują się zdjęciu. Szlifierz odchodzi. Zbliżenie twarzy krawcowej. Monolog z offu przeplatany krótkimi dialogami pomiędzy bohaterami: Antoni rozpoznaje w krawcowej swą dawną narzeczoną. Kobieta wspomina, że tańczyła w zespole Zefirek. Szlifierz stwierdza, że być może byłby to jego dom, gdyby nie rodzice Aliny.

Sekwencja 4 Deszczowy dzień. Ogromny plac. Szlifierz ciągnie wózek ze szlifierką. Bohater siedzi na ulicy ze szlifierką i rozmawia z mężczyzną, który pyta go, czy nigdy nie myślał o podjęciu innej, stałej pracy. Szlifierz odpowiada, że proponowano mu ją, lecz on przywykł i nie chciał zmian. Zbliżenia twarzy rozmówców. Bohater dopala papierosa, spogląda w niebo i podnosi się. Rozmówca również wstaje. Szlifierz wraz ze szlifierką odchodzi ulicą. Monolog z offu: Szlifierz opowiada, że ludzie przyzwyczaili się do niego. Monolog z offu: Narrator stwierdza, że dorożka i szlifierka to rekwizyty minionych lat. Jeśli widz spotka dziadka Antoniego na najbiedniejszych ulicach miasta, niech go serdecznie pozdrowi. Kto wie, co w nim mocniejsze, czy przyzwyczajenie, czy może miłość do tych bruków i okien. napis: KONIEC

Słowa kluczowe:

DZIEWCZYNA
GODZINY NADZIEI
JAREMA STĘPOWSKI
PRACA
PRL
PRZYJACIEL
RZEMIEŚLNIK
SZLIFIERKA
SZLIFIERSTWO
SZLIFIERZ
ULICA
ZAWÓD