Archiwum Filmowe

Szczegóły materiału

Twarz

Informacje ogólne:

Identyfikator 
Twarz_1966
Typ materiału 
Etiuda fabularna
Rok produkcji 
1966
Długość materiału 
00:06:04
Nośnik wyjściowy 
taśma 35mm
Kolor 
czarno-biały
Dźwięk 
udźwiękowiony
Uwagi 

Prawa autorskie:

Właściciele:
PWSFTviT

Profil na Filmpolski.pl:

Twarz

Opisy:

Sfrustrowany malarz nie jest zadowolony ze swoich autoportretów. Niszczy je i zabiera się do ponownej pracy.

Twórcy:

Sekwencje:

Sekwencja 1 Plansza tytułowa: Zbliżenie nieruchomej twarzy mężczyzny (Krzysztofa Kieślowskiego) i napis „Twarz“. Seria nieruchomych kadrów z twarzą mężczyzny. Zbliżenie śpiącego mężczyzny. Mężczyzna budzi się. Ujęcia śpiącego przeplatane są nieruchomymi kadrami z jego wizerunkiem. Zbliżenie ręki rysującej coś na sztalugach. Mężczyzna, który wcześniej spał rysuje. Nie podoba mu się efekt jego pracy, sfrustrowany rzuca kawałkiem węgla. Podchodzi do stołu, bierze kęs jakiegoś jedzenia, szuka papierosa. Wkłada go do ust i zapala zapałką. Kładzie się na łóżku i odkłada papierosa na popielniczkę. Bierze do ręki szkicownik i rysuje. Niezadowolony z efektów swojej pracy wyrywa i niszczy kartkę. Wstaje i nerwowo porusza się po pracowni. Podchodzi do czajnika – jest pusty. Obraca się, stawia go w zlewie i nalewa do niego wody. Fragment lustra nad zlewem. Fragment ściany. Na ścianie widać zdjęcie z podobizna mężczyzny. Mężczyzna przed lustrem – robi miny, wykrzywia twarz. Nagle jego wzrok pada na jeden z opartych o ścianę obrazów. Obraz jest męskim portretem . Mężczyzna zaczyna przestawiać inne obrazy, które leżą na podłodze. Jeden z nich – również portret męski przykuwa jego uwagę – wyraźnie zły artysta stara się go zniszczyć, zamalować, a następnie wylewa na niego terpentynę. Zbliżenie – rozmazywana farba na obrazie, pierwotny wizerunek traci swój kształt. Zbliżenie wykrzywionej w grymasie złości twarzy mężczyzny – twórcy. Faktura obrazu polewana terpentyną. Energiczne ruchy kamery. Naprzemienne kadry przedstawiają wykrzywioną w grymasie twarz twórcy i niszczone przez niego dzieła. Kolejne obrazy są niszczone fizycznie, mężczyzna rozdziera z wściekłością płótno, niszczy ramy. Plan ogólny – mężczyzna niszczy kolejne portrety męskie w swojej pracowni – kamera pokazuje jego odbicie w lustrze. Kiedy Mężczyzna widzi swoje odbicie podbiega do lustra i rzuca w nie przedmiotami. Lustro rozbija się. Barkiem rozbija kolejne lustro. Obraca się. Idzie przez pomieszczenie. Słychać dźwięk tłuczonego szkła. Mężczyzna wybiega z pomieszczenia i trzaska drzwiami. Mężczyzna leży na łóżku. Wstaje. Zakłada marynarkę i podchodzi do sztalug. Bierze do ręki rysik. Zbliżenie dłoni pocierającej w zamyśleniu brodę. Artysta nerwowo zaczyna malować na nowym płótnie – zbliżenie dłoni sunącej po płótnie. Ostatni kadr przedstawia fragment szafy do której przymocowane jest zdjęcie artysty nad sztalugami. dźwięk: dramatyczna, orkiestrowa muzyka
Tyłówka Realizacja – Piotr Studziński II r. Opieka pedagogiczna – Wanda jakubowska, Janusz Weychert Zdjęcia – Zdzisław Kaczmarek II r. Opieka pedagogiczna – Kazimierz Konrad, Barbara Mazurek Montaż – Janina Grosicka Kierownik Zdjęć – Tadeusz Lubczyński Produkcja PWSTiF 1966 r. Uwaga – w roli gł. Krzysztof Kieślowski

Słowa kluczowe:

  • AUTOPORTRET

  • KIEŚLOWSKI KRZYSZTOF (1941-1996)

  • LUSTRO

  • MALARSTWO

  • MALARZ

  • OBRAZ

  • SZTALUGA

Ważne: nasze strony wykorzystują pliki cookies
Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim urządzeniu końcowym. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies. Więcej szczegółów w naszej Polityce Prywatności.
Akceptuję pliki cookies z tej strony
x