Szczegóły materiału - Szkoła Filmowa w Łodzi

Zapomnienie

Informacje ogólne:

Identyfikator: Zapomnienie
Typ materiału: Etiuda fabularna
Rok produkcji: 1955
Długość materiału: 00:09:53
Nośnik wyjściowy: taśma 35mm
Kolor: czarno-biały
Dźwięk: udźwiękowiony
Uwagi

Prawa autorskie:

Właściciele:: PWSFTviT

Profil na Filmpolski.pl:

Opisy:

Adaptacja noweli „Zapomnienie” Stefana Żeromskiego. Pan Alfred i jego gajowy Lalewicz odkrywają, że chłop Obala kradnie deski spod dworskiego tartaku. Pobity za karę mężczyzna wyznaje, iż do kradzieży zmusiła go śmierć syna - nie stać go bowiem na zakup trumny. Kiedy dziedzic na własne oczy przekonuje się, że Obala mówi prawdę, nie wysyła go do więzienia, nakazuje jednak uiścić zapłatę. Pod nieobecność Alfreda gajowy zapewnia chłopa, że sam pomoże mu zbić trumnę.

Twórcy:

Sekwencje:

CZOŁÓWKA/SEKWENCJA 1 Panorama lasu zimą. Na śniegu widać wydeptaną ścieżkę. Na tle ujęcia pojawiają się białe napisy: 1. Zapomnienie ADAPTACJA NOWELI STEFANA ŻEROMSKIEGO 2. SCENARIUSZ I REALIZACJA: Sylwester Szyszko ZDJĘCIA: Andrzej Borys PRACA ABSOLUTORYJNA 3. ASYSTENCI: K. Dąbrowski W. Mickiewicz 4. P.W.S.F. 1955 Dziedzic Alfred i jego gajowy Lalewicz z bronią w ręku zmierzają przez las na polowanie. Po drodze gajowy zauważa odciśnięte na śniegu ślady ciągniętych desek. Jest przekonany, że zostały ukradzione spod tartaku. Alfred i Lalewicz podążają śladem, który prowadzi ich do chłopa Obali. Obala zostaje przyłapany na gorącym uczynku, kiedy ładuje na zaprzężone w konia sanie naręcze desek calówek. Alfred i Lalewicz witają się z wystraszonym mężczyzną. Pan siada na pniu , zapala papierosa i pyta chłopa, czy nie boi się Boga, że bez żenady bierze, co mu się podoba. Ostentacyjnie zastanawia się, jak w takim razie można nazywać Obalę sąsiadem, obywatelem, bratem. Chłop pada przed nim na kolana, prosząc o łaskę. Alfred grozi mu więzieniem a Lalewicz zaczyna okładać go pięściami. Dziedzic podjudza gajowego. Kiedy widzi, że Obala ma już dość, wstaje i rozdziela ich. Chłop upada na śnieg. Dziedzic nakazuje gajowemu napisać skargę o kradzież desek. Znów na kolanach, Obala prosi pana, aby mu darował; tłumaczy, że deski były mu potrzebne na zbicie trumny dla syna. Mężczyzna wyjaśnia, że jego rodzina głoduje. Pogrzeb drogo kosztuje, podczas gdy jego od dawna nie stać nawet na jedzenie. Chłop błaga dziedzica o litość. Ten stwierdza, że jest gotowy przekonać się, czy Obala mówi prawdę. Mężczyzna wstaje, podnosi z ziemi czapkę i prowadzi konia w kierunku chaty. Alfred i Lalewicz ruszają za nim. Muzyka instrumentalna.

SEKWENCJA 2 Kiedy docierają na miejsce, zastają w chacie ciało chłopca, syna Obali. W złożone do modlitwy dłonie chłopaka włożono zbity z patyków krzyż. Na widok ciała Lalewicz zdejmuje z głowy czapkę. Alfred pyta chłopa, czy jest żonaty i na co umarł jego syn. Ten mówi, że jest wdowcem; nie zna przyczyny śmierci Wojtka. Gajowy próbuje zaimponować panu czarnym humorem, rzucając komentarz o „jednym psubracie mniej”, zostaje jednak zignorowany. Okazuje się, że zmarły chłopak był jedynakiem. Dziedzic i Lalewicz w milczeniu wymieniają spojrzenia. Wreszcie Alfred wstaje, na odchodnym rzuca, że Obala ma mu zapłacić za deski 4 ruble i dodatkowo 1 rubla na kościół, żeby uniknąć więzienia. Pozdrawia go i wychodzi. Gajowy czeka, aż pan zniknie za drzwiami - wówczas cofa się, podchodzi do chłopa i zwraca się do niego po imieniu. Zapewnia, że przekabaci dziedzica, Obala y nie ma się więc czego bać. Dodaje, iż wróci do niego z heblem i wspólnie zrobią trumnę. Obala staje przy oknie, obserwując przez szybę, jak Lalewicz biegnie za dziedzicem. Spoglądając na deski, powwarza w głowie słowa dziedzica: „Zapłacisz cztery ruble i rubla na kościół - albo pójdziesz do kryminału. Bądź zdrów, mój Obala”. Mężczyzna odwraca się i patrzy na zwłoki syna. Muzyka instrumentalna.

TYŁÓWKI Czarna plansza, biały napis: 1. Koniec Muzyka instrumentalna.

Słowa kluczowe:

CHŁOP
DESKI
DZIEDZIC
GAJOWY
KRADZIEŻ
LAS
ŚLAD
ŚNIEG
TARTAK
TRUMNA
ZIMA
ZWŁOKI
ŻEROMSKI, STEFAN (1864-1925)