Archiwum Filmowe

Szczegóły materiału

Rekonstrukcja

Informacje ogólne:

Identyfikator 
rekonstrukcja_
Typ materiału 
Etiuda dokumentalna
Rok produkcji 
1980
Długość materiału 
00:47:44
Nośnik wyjściowy 
taśma 16mm
Kolor 
czarno-biały
Dźwięk 
udźwiękowiony
Uwagi 

Prawa autorskie:

Właściciele:
PWSFTviT

Profil na Filmpolski.pl:

Rekonstrukcja

Opisy:

Etiuda poświęcona jest inscenizacji X Zjazdu Rosyjskiej Partii Komunistycznej (bolszewików), której punkt kulminacyjny stanowiło głosowanie delegatów nad rezolucją platformy dziesięciu, platformy Trockiego i Bucharina oraz platformy opozycji robotniczej. W filmie znalazły się między innymi wywiady z członkami grupy wystawiającej spektakl, dyskusje prowadzone przez nich podczas przygotowań, a także długie fragmenty wystąpień odtwórców ról Lenina, Trockiego czy Szlapnikowa zarejestrowane w czasie inscenizacji.

Twórcy:

Sekwencje:

SEKWENCJA 1 Dwa ujęcia. Kobiety odpowiadają na pytania o Kronsztad. Pierwsza mówi o wielkiej inscenizacji-rekonstrukcji X Zjazdu Rosyjskiej Partii Komunistycznej (bolszewików); jest to przedsięwzięcie jednocześnie polityczne i artystyczne. Druga kobieta, zapytana o to, jak hasło Kronsztad mieści się w naszej współczesności, odpowiada, że jej zdaniem będzie się mieściło dopiero po spektaklu. Dźwięk 100%.
CZOŁÓWKA Napisy: 1. REKONSTRUKCJA 2. zdjęcia zrealizowano w marcu 1980 r. Dźwięk z planu.
SEKWENCJA 2 Trzy ujęcia ukazujące młodych ludzi w stołówce, jedzących obiad i rozmawiających o nim. Dźwięk 100%.
SEKWENCJA 3 Sala. Krzesła ustawiono pod ścianami sali. Siedzą na nich młodzi ludzie. Mężczyzna w czapce stoi tuż obok. Mówi o inscenizacji, w której będą wkrótce brali udział. Jeden z mężczyzn przypomina, że występują z trzech płaszczyzn zasadniczo różniących się od siebie i grając jakąkolwiek postać – Szlapnikowa, Trockiego czy Lenina – muszą pamiętać, że każdy z nich jest wrogiem wobec siebie. Inny członek obsady wtrąca swoją opinię na temat opozycji i Szlapnikowa, poruszona zostaje kwestia spraw gospodarczych. Dyskutują o postawach swoich postaci. Pada teza, iż gdyby wszystko było podporządkowane związkom zawodowym, wówczas sprawa integracji robotników i inteligentów zostałaby rozwiązana. Kilka osób krytykuje podejście kolegi doszukującego się w polityce ideałów. Dźwięk 100%.
SEKWENCJA 4 Noc. W oknach majaczą sylwetki tańczących ludzi. Młodzi ludzie tańczą w sali. Na gramofonie obraca się płyta winylowa. Mężczyzna trzymający w ręku mikrofon podryguje w rytm muzyki przed konsoletą i magnetofonem szpulowym. Stojący na tle wizerunków Lenina i Marksa mężczyźni otwierają szampana i rozlewają go pozostałym. Przy stole jedzenie wędruje z rąk do rąk. Trwa dobra zabawa. Muzyka: You're Just the Right Size' zespołu Marshall Jefferson & The Salsoul Orchestra.
SEKWENCJA 5 Młodzi ludzie siedzą w niewielkim pokoju. Rozmawiają. Jeden z nich częstuje pozostałych rybą po grecku. Zastanawiają się, na kogo by zagłosowali. Pada opinia, że zwycięży ten, kto będzie najciekawszy przed mównicą. Dźwięk 100%.
SEKWENCJA 6 Grupa biega po śniegu, skacze też w kółku, wydając różne odgłosy. Następnie wszyscy biegną drogą, po czym dwóch mężczyzn odłącza się od grupy, aby porozmawiać z reżyserem. Mężczyźnie z brodą wydaje się, że opozycja będzie istniała zawsze, mimo że wczoraj był przeciwny opcji Szlapnikowa, którą uważa za z gruntu złą i anarchistyczną. Jego zdaniem dowodem na to są między innymi plakaty, które wisiały niedawno w wielu miastach z napisem „Pamiętaj o Grudniu”. Myśli, że istnienie opozycji jest zdrowe, ponieważ świadczy o tym, że społeczeństwo patrzy trzeźwo na rzeczywistość. Reżyser pyta go, czy w związku z tym ma jakieś oczekiwania co do głosowania w czasie obrad. Mężczyzna wierzy, że zwycięży jego opcja – Trockiego i związków zawodowych. Dodaje, że to do niej powinna należeć przyszłość – gdyby nie czystka w 1938 roku, nie wiadomo jak potoczyłyby się losy Związku Radzieckiego i całego ustroju socjalistycznego. Dźwięk 100%.
SEKWENCJA 7 Trwa próba przedstawienia. Część osób znajduje się na widowni, część na scenie. Aktualnie przemawiający członek grupy porusza się pomiędzy mównicą a katedrą, za którą siedzą jego koledzy. Tłumaczy, jak będzie przebiegało głosowanie, gdzie mają odkładać głosy zwolennicy poszczególnych platformy. Zapowiada, że następnie będzie odczytywał z kartki rezolucję X Zjazdu autorstwa Lenina, po czym odda głos odtwórcy jego roli, który po krótkiej przemowie zakończy zjazd. Mężczyzna w czapce, który podczas próby przemawiał do grupy, mówi do kamery, że starali się jeszcze wczoraj w Komitecie Wojewódzkim przepchnąć sprawę tego, żeby wyniki głosowania podać na sali, nie uzyskali jednak na to zgody. Reżyser pyta go, dlaczego z inscenizacji wypadły wyniki głosowania, wiec studentów oraz inne punkty Zjazdu. Okazuje się, że scenariusz został zmieniony, mężczyzna przyznaje, że stracił nad nim kontrolę. Mężczyzna w okularach, który siedział wcześniej za katedrą wypowiada się jako drugi. Uważa, że kuluary są dopięte i dobrze zaprogramowane. Reżyser zwraca się do kilku członków grupy jednocześnie z pytaniem o to, czy uda im się przepchnąć sprawę podania wyników głosowania na sali. Mężczyzna w okularach tłumaczy mu, że jest to niemożliwe ze względów politycznych. Na pytanie o reakcję zespołu na tę decyzję, mężczyzna w czapce mówi, że reakcja zespołu jest jednomyślnie negatywna. Dodaje, że pierwotnym celem spektaklu było właśnie to, żeby podać na sali wyniki głosowania i skonfrontować dwie płaszczyzny. Dźwięk 100%.
SEKWENCJA 8 Mężczyzna z brodą pojawia się na ulicy. Najpierw na tle parady wojskowej, później stoi przy oknie sklepu, za którego szybą umieszczono baner z napisem „PZPR ZSL SD WZYWAJĄ DO GŁOSOWANIA NA LISTĘ FJN”. Kupuje tam jedzenie, z którym odchodzi, mijając plakat przedstawiający dłoń trzymającą notkę z napisem: „Powszechnym udziałem w wyborach zamanifestujemy nasze poparcie dla programu FJN” oraz datę 23 marca. Monolog z offu: Mężczyzna mówi, że w związki zawodowe wierzy w tej chwili najbardziej i uzasadnia swoje stanowisko. Opowiada o swojej drodze zawodowej.
SEKWENCJA 9 Wśród oklasków, okrzyków i gwizdów tłumu przebrani w swoje kostiumy członkowie grupy wchodzą do sali. Ustawiają się pod sceną, gdzie wykonują wspólnie pieśń. W tle przemieszczają się mężczyźni nagrywający i fotografujący wydarzenie. Gdy kończą, jeden z członków grupy wychodzi na scenę, a pozostali oraz publiczność klaszczą i skandują: „Lenin! Lenin!”. Gdy tłum cichnie, odgrywający Lenina mężczyzna zaczyna mówić o Międzynarodówce Komunistycznej i o wewnątrzpartyjnych sporach. W kolejnych ujęciach kamerę mijają kolejni członkowie grupy. Wkrótce wszyscy znajdują się na scenie. Gdy jeden z mężczyzn staje za katedrą, publiczność oklaskuje go. Gdy oklaski cichną, zwraca się do niej, zapowiadając, że obecnie przechodzą do sprawozdania Komitetu Centralnego. Do mównicy podchodzi jego kolega grający Lenina, wyjaśniając, że na zjeździe muszą się pozbyć wszelkich śladów frakcyjności i zadbać o jedność partyjną. Kolejną część wystąpienia poświęca powstaniu w Kronsztadzie i refleksjom na ich temat. Następny podchodzi do mównicy mężczyzna wcielający się w rolę Szlapnikowa i polemizuje z Leninem, wytykając błędy decydentom. Ostrzega, że jeśli kontynuowana będzie dotychczasowa polityka, nastąpi oderwanie od najszerszych mas. Nawołuje do radykalnej zmiany metod pracy partyjnej. Odtwórca roli Szlapnikowa kończy swoje wystąpienie i wśród burzy oklasków zajmuje miejsce za katedrą. Kolejny mówca podkreśla absurdalność podtrzymywania opozycji robotniczej. Uważa, że należy wszelkimi siłami starać się, aby wszelkie uchwały były podejmowane na gruncie partyjnym. Po zakończeniu tego wystąpienia inny członek grupy zapowiada kolejne przemówienie Lenina. Odtwarzający jego rolę mężczyzna krytykuje pozostałych mówców za nieprzemyślane i szkodliwe słowa na temat Partii. Wzywa do wysiłku na rzecz uzdrowienia Partii. Jeden z mężczyzn znajdujących się za katedrą wstaje i ogłasza przerwę w obradach oraz poleca występy „towarzyszy artystów”. Dźwięk 100%.
SEKWENCJA 10 Na korytarzu tłoczą się ludzie. Przy ścianie tańczą i śpiewają mężczyzna i kobieta, obok inna kobieta gra na gitarze. Kobieta w okularach deklamuje z werwą tekst, którego słuchają zgromadzone wokół niej osoby. Gęsty tłum ludzi, nad którym unoszą się kłęby dymu papierosowego. Mężczyzna z brodą idzie korytarzem. Na ekranie przez chwilę pojawia się biała plansza, następnie powracają wcześniejsze ujęcia bieżącej sekwencji, od drugiego do ostatniego. Kolejne ujęcia przedstawiają kobietę w okularach deklamującą pozostałą część tekstu oraz znajdujący się w pobliżu tłum ludzi. Następnie ukazany zostaje występ mężczyzny, który wygłasza przed publicznością monolog. W pobliżu znajduje się kilku członków grupy odpowiedzialnej za inscenizację zjazdu. Kolejny występ należy do kobiety, która śpiewała i tańczyła wcześniej z kolegą. Dźwięk 100%.
SEKWENCJA 11 Mężczyzna znajdujący się przy mównicy dzieli się rozważaniami na temat ogólnorosyjskiego zjazdu wytwórców. Mówi o związkach zawodowych jako gigantycznym laboratorium, w którym siedem milionów osób będzie się uczyć i organizować, aby poprowadzić za sobą cały zacofany kraj. Jako następne zostaje zapowiedziane wystąpienie Trockiego. Gdy odtwórca jego roli zmierza ku mównicy, tłum wiwatuje, słychać oklaski i gwizdy. Publiczność skanduje najpierw „Trocki!”, następnie „Lenin!”. Ludzie przekrzykują się, zagłuszając jednocześnie mówcę. Gdy wreszcie nastaje cisza, mężczyzna mówi, że ich problemy sprowadzają się do kwestii wzajemnych stosunków między klasami oraz stosunku Partii do klasy. Zauważa, że nie wzięto pod uwagę, iż związki zawodowe żyją i pracują obecnie inaczej niż w 1917 roku. Krytykuje zarówno rozwiązania proponowane przez opozycję robotniczą, jak i platformę dziesięciu. Tę drugą nawołuje do działania w taki sposób, aby zagadnienia gospodarcze doprowadziły ich do rozwiązania problemu politycznego. Po zakończonym przemówieniu odtwórca roli Trockiego popija wodę ze szklanki, podczas gdy w tle słychać męski głos informujący o tym, że Trocki mówił o cztery minuty za długo, na co publiczność reaguje śmiechem. Następnie głos zostaje udzielony odtwórcy roli Szlapnikowa. Przypomina on towarzyszom, że rozstrzygają dzisiaj problem ogromnej wagi – czy związki zawodowe nadal będą się znajdowały pod wpływem Partii Komunistycznej, czy przekształcą się w związki mienszewickie, SR-owskie i inne. Nie zgadza się z obydwiema przedstawionymi wcześniej platformami. Proponuje środek umożliwiający wciągnięcie związków do produkcji. Po skończonym wystąpieniu Szlapnikowa mężczyzna znajdujący się za katedrą zapowiada przejście do głosowania nad trzema projektami rezolucji. Rozpoczyna się głosowanie nad rezolucją platformy dziesięciu poprzez podnoszenie mandatów przez publiczność. W sali panuje wrzawa. Następnie pod głosowanie zostanie poddana rezolucja platformy Trockiego i Bucharina. Słychać wówczas głośne gwizdy i okrzyki. Ludzie zaczynają skandować „Lenin! Lenin!”. Słychać też pojedyncze „Niech żyje Trocki!”. Mężczyzna prowadzący głosowanie prosi o spokój, ponieważ wrzawa przeszkadza w liczeniu głosów. Jako trzecia zostaje poddana pod głosowanie rezolucja platformy opozycji robotniczej. Część publiczności wiwatuje, wznosząc swoje mandaty. Wiele osób zbliża się do katedry, siedzący za nią członkowie grupy zapisują leżące przed nimi kartki. Przemowę rozpoczyna teraz inny mężczyzna znajdujący się za katedrą. Zaczyna od wyrażenia nadziei, że delegaci zrozumieli jak istotna jest jedność partii. Gdy kończy swoje wystąpienie, w sali rozlegają się oklaski i gwizdy uznania, słychać też pojedyncze „Lenin! Lenin!”. Kiedy wrzawa cichnie, mężczyzna ogłasza zamknięcie X Zjazdu Rosyjskiej Komunistycznej Partii bolszewików. Dźwięk 100%.
SEKWENCJA 12 Poruszane wiatrem plakaty wiszące na tablicy ogłoszeń znajdującej się na ścianie budynku. Przedstawiające kobietę i mężczyznę zdjęcie oraz zadrukowana tekstem kartka znajdujące się za szybą gabloty. Ulica. Za przejeżdżającym tramwajem widoczna długa kolejka do kiosku Ruchu. Rzeźby przy Teatrze Dramatycznym. Muzyka: Piosenka "Słynny niebieski prochowiec" Leonarda Cohena – cover w wersji Macieja Zębatego.
TYŁÓWKI Plansze zmontowane z serią ujęć: grupa siedzących wspólnie osób słucha grającego na gitarze mężczyzny w czapce, obok niego jedna z kobiet czesze drugą; grupa osób w ciemnych płaszczach pozująca do zdjęcia przed Pałacem Kultury i Nauki; odtwórca roli Szlapnikowa pozujący pośród powiewających na wietrze flag Polski; przyklejone na tablicy plakaty wyborcze (w tym Frontu Jedności Narodowej), plakaty do filmów Stanisława Jędryki (Zielone lata) i Ryszarda Filipskiego (Wysokie loty), plakaty spektakli teatralnych, reklama coca-coli, którym przyglądają się przechodnie. 1. realizacja PIOTR BIKONT 2. zdjęcia CZESŁAW CHWISZCZUK 3. współpraca PIOTR MIKUCKI PIOTR KUKUŁA TOMASZ SNOPKIEWICZ 4. montaż ANNA TUMIDAJEWICZ 5. dźwięk ZOFIA GRUDZIŃSKA 6. opieka artystyczna JERZY BOSSAK 7. kierownik produkcji MIECZYSŁAW MĘKARSKI 8. PWSFTv i T 1980 r. Muzyka: Piosenka: "Słynny niebieski prochowiec" Leonarda Cohena – cover w wersji Macieja Zębatego.

Słowa kluczowe:

  • BOLSZEWICY

  • FRONT JEDNOŚCI NARODU

  • KOMUNISTYCZNA PARTIA ZWIĄZKU RADZIECKIEGO (KPZR)

  • LENIN, WŁODZIMIERZ (1870-1924)

  • OPOZYCJA

  • PAŁAC KULTURY I NAUKI - WARSZAWA

  • PLATFORMA DZIESIĘCIU

  • POWSTANIE W KRONSZTADZIE (1921)

  • REWOLUCJA

  • SZLAPNIKOW, ALEKSANDER (1885-1937)

  • TROCKI, LEW (1879-1940)

  • ZWIĄZEK ZAWODOWY

Ważne: nasze strony wykorzystują pliki cookies
Ta witryna wykorzystuje pliki cookies do przechowywania informacji na Twoim komputerze. Pliki cookies stosujemy w celu świadczenia usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb. Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Twoim urządzeniu końcowym. W każdym momencie możesz dokonać zmiany ustawień dotyczących cookies. Więcej szczegółów w naszej Polityce Prywatności.
Akceptuję pliki cookies z tej strony
x